ΑΝΑΠΟΔΑ / Βάκρινος Μιχάλης

Και κάπως έτσι
για να μη χάσω τη γή κάτω απ’τα πόδια,
περπάτημα άρχισα με τα χέρια.

Έπαψα να κοιτώ ψηλά!
Η κόλαση μου σταθερή,
την κράταγα σ’ένα ανεκτό επίπεδο.
Πεπρωμένο, μερικώς εννοούμενο,
δυνατοί δίχως δύναμη,
μην πνιγούνε κόσμοι από μια κόλαση.

Μοίρες, πόρνες φτηνές!
Στην πλάτη μας,
το νήμα μάθατε να γνέθετε .