ΧΟΜΧΑΧ: Ποιητική Συλλογή του Βάκη Λοϊζίδη (εκδ. αντηρίδα, 2016)

Το ντοκουμέντο να μείνει ντοκουμέντο. Καμία
έμπνευση να μην το καταστήσει δεκανίκι,
συνοψίζοντας το σε καρτελάκι δίπλα στο έργο
τέχνης.

*

Αναμέσα στην εξωστρέφεια και την εσωστρέφεια
του άπειρου χειμάζουν άνθρωποι. Να το θυμάσαι.

**

Mε το καρκίνωμα της πρωτοτυπίας στο σώμα σου,
αδυνατείς όλο και περισσότερο να φανερώσεις 
κοιτάσματα ψυχής.

***

Φέρτε μου λίγες παιδικές ζωγραφιές.Χρειάζομαι 
λίγες παιδικές ζωγραφιές.Να σταθώ στα πιο
γνήσια στοιχεία πρωτοτυπίας.


****

Καλός ο Πλάτωνας.Μπορείς όμως να σταθείς και
χωρίς τις θεωρίες του σύμπαντος.
 Η πολλή φιλοσοφία βλάπτει την τέχνη.


*****

Σύγχρονη τέχνη αποθέωσες το σκοτάδι.
Όποιος διαφωνεί ας το πει με φως.

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

του Κωνσταντίνου Χατζόπουλου 

Έλα στο κεφάλι το ξανθό

Να σου βάλω τ' όμορφο στεφάνι

Που για σε όλη νύχτα το' χω κάνει,

Να στολίσω μ' άνθια τον ανθό.

Ιδέ το! τι ωραία που θα πάει

Του ξανθόχλωμού σου κεφαλιού!

Από τα υστερνά είναι του Απριλιού

Κι απ' τα πρώτα λούλουδα του Μάη.

Κι έτσι με τα ρόδα στα μαλλιά

Κι έτσι στα ολόλευκα ντυμένη,

Να θαρρώ πως σφίγγω αναστημένη

Την Πρωτομαγιά στην αγκαλιά!

Ο ΜΑΗΣ (Δύο Ποιήματα) της Ρένας Καρθαίου

Ένα πράσινο βιβλίο

γράφει ο Μάης για παιδιά.

Οι τελείες του είν’ κεράσια

και οι λέξεις του κλαδιά.

Και το αγέρι το μοιράζει

σε περβόλια και αυλές

και οι εικόνες τρεμουλιάζουν

στις σελίδες τις χρυσές.

Ένα πράσινο βιβλίο

-άνθη, φύλλα κι ευωδιά-

γράφει ο Μάης, ξαναγράφει

για παιδιά.

**

Σ’ ένα στέφανο του Μάη

Όλη η άνοιξη χωράει.

Κύκλους, κύκλους τα λουλούδια,

οι χοροί και τα τραγούδια.

στα χρυσά του ήλιου καφάσια

ωριμάζουν τα κεράσια.

Πέρα ως πέρα φως απλώνει

γλάστρα ανθίζει στο μπαλκόνι.

Είναι ο Μάης δίχως ταίρι

ένα ολάνθιστο παρτέρι.

Σ’ ένα στέφανο του Μάη

Όλη η άνοιξη χωράει.

Ρένα Καρθαίου

Χριστός Ανέστη / Στέλιος Σπεράντσας

Ορχήστρα εστήσανε γλυκές

καμπάνες μακρινές.

Θεού χαρά τέτοια γιορτή.

Μα κι όπως θέλεις πες τη.

Τις πασχαλιές φορέσετε

Φραγές μου ταπεινές.

Άσπρη η ψυχή μου σαν και σας

Με το «Χριστός Ανέστη»!

Εσπερινός της αγάπης / Γιάννης Βαρβέρης

Η πόλη με οβελίες αλλού γιορτάζει.

Σταθμός Πελοποννήσου

κι απομεσήμερο του Πάσχα σε παγκάκι

μόνον εσύ κι εγώ καθόμαστε, μητέρα.

Είμαστε γέροι πια κι οι δυο

κι εγώ αφού γράφω ποιήματα

πιο γέρος.

Αλλά πού πήγανε τόσοι δικοί μας;

Μέσα σε μια βδομάδα

δεν απόμεινε κανείς.

Ήταν Μεγάλη βέβαια

γεμάτη πάθη, προδοσίες, σταυρώσεις-

θέλουν πολύ για να υποκύψουν οι κοινοί θνητοί;

Έτσι ακριβώς, από τα Βάγια μέχρι σήμερα

θα ‘πρεπε κάπως να ‘χαμε κι εμείς χωρέσει.

Όμως το Πάσχα τέλειωσε, μητέρα.

Κι εμείς τι θ’ απογίνουμε

σ’ ένα παγκάκι

αθάνατοι

καθώς νυχτώνει;

Ποιητική συλλογή «Ο άνθρωπος μόνος»

«Με γέλασαν τα πουλιά» / Δημοτικό

«Με γέλασαν τα πουλιά, της άνοιξης τ' αηδόνια

Με γέλασαν κι μου 'πανε, πως φέτος δεν πεθαίνω.

Φκιάχνω το σπίτι μου, ψηλά-ψηλά κι ανωγιασμένο

Κι ακόμα δεν το πόφκιαξα, βγαίνω στο παραθύρι

Βλέπω τον χάρο να 'ρχεται, στους κάμπους καβαλάρης.

Μαύρος είν' μαύρα φορά, μαύρο κι τ' άλογο του.

Ζυγώνω κι τον αρωτώ, γλυκά τον κουβεντιάζω:

- Ασε με χάρε μ' άσε με, ακόμα για να ζήσω

Εχω γυναίκα κι πίδια, πού να τα παρατήσω

Το Σάββατο για να λουστώ, την Κυριακή ν' αλλάξω

και τη Δευτέρα το πρωί, θα έρθω μοναχός μου.

- Μένα μ' έστειλε ο Θεός, να πάρω την ψυχή σου.

- Τάξε του χάρου τάξε του, μεταξωτό μαντίλι.

Για να μ' αφήνει να 'ρχομαι, πολλές φορές το χρόνο

Του Χριστού για κοινωνιά και του Βαγιού για βάγια

Και τη Λαμπρίτσα το πρωί, για το Χριστός Ανέστη».

Επιτάφιος / Στέλιος Σπεράντσας

Νύχτα μυρωμένη

Μ' Απριλιού δροσούλα.

Το φτωχό εκκλησάκι

Λάμπει στην κορφούλα.

Μέσα ο Επιτάφιος

Του Χριστού και πλάι

ο παππάς σκυμμένος

ψαλμωδίες σκορπάει.

Λουλουδιών ολούθε

Μυρωδιά χυμένη.

Κι η μικρή καμπάνα

Θλιβερά σημαίνει.

Ήσυχος ο κάμπος

Κι όλη γύρω η φύση

Καρτεράει το ξύδι

Λες να προσκυνήσει.

Μα το θείο το ξύδι

Να, προβαίνει τώρα.

Από τα κεράκια

Λάμπει η κατηφόρα.

Και γλυκιές παιδούλες

Ψέλνουνε τριγύρα:

«Έρραναν τον τάφο

Μυροφόρες μύρα».

Η Λαμπρή

 Στέλιος Σπεράντσας 

Νάτην η λαμπρή με τα λουλούδια.

κόψετε παιδιά την πασχαλιά

κι όλα με χαρές και με τραγούδια

τρέξετε ν᾿ αλλάξωμε φιλιά.

Σήμαντρα γλυκά βαρούν ακόμα

και μοσχοβολούν οι εκκλησιές,

μόσχος τα φιλιά στο κάθε στόμα,

τα φιλιά της άνοιξης δροσιές.

Πάμε να στρωθούμε στο χορτάρι

και τ᾿ αρνί μας ψήνεται σιγά.

Και με της Ανάστασης τη χάρη

φέρτε να τσουγκρίσουμε τ᾿ αυγά.

Κάλαντα του Λαζάρου

 Κάλαντα (Δημοτικό)

Ήρθ’ ο Λάζαρος ήρθαν τα βάγια

Ήρθ’ ο Κυριακή που τρώνε ψάρια

Να κοπιάσουμε στην εκκλησία

Για ν΄ ακούσουμε χρυσά βιβλία.

Βγάτε σας παρακαλούμε

Για να σας διηγηθούμε

Για να μάθετε τι εγίνει

Σήμερα στην Παλαιστίνη.

Σήμερα έρχετ’ ο Χριστός

Ο επουράνιος θεός

Εις την πόλη Βηθανία

Μάρθα κλαίει και Μαρία.

Λάζαρον τον αδελφόν τους

Και πολύ αγαπητόν τους

Τρεις ημέρες τον θρηνούσαν

Και τον εμοιρολογούσαν.

Την ημέρα την Τετάρτη

Κίνησ’ ο Χριστός για να ρθει

Και βγήκε η Μαρία

Έξω από τη Βηθανία.

Και μπρος Του γονυκλινεί

Και τους πόδας του φιλεί.

«Αν εδώ ήσουν Χριστέ μου,

δεν θα πέθαιν’ αδελφός μου.

Μα και τώρα γω πιστεύω

Και καλότατα ηξεύρω,

Ότι δύνασ’ αν θελήσεις

Και νεκρούς να αναστήσεις».

Λέγει : «Πίστευε Μαρία.

Άγωμεν εις τα μνημεία».

Τότε ο Χρηστός δακρύζει

Και τον Άδη φοβερίζει.

«Άδη, Τάρταρο και Χάρο,

Λάζαρον θε να σου πάρω.

Δεύρο έξω, Λάζαρέ μου,

Φίλε και αγαπητέ μου».

Λάζαρος απελυτρώθη

Ανεστήθη και σηκώθη,

Ζωντανός σαβανωμένος

Και με το κερί ζωμένος.

Πες μας, Λάζαρε τι είδες

Εις τον Άδη όπου πήγες;

-Είδα φόβους, είδα τρόμους

είδα βάσανα και πόνους.

Δώστε μου λίγο νεράκι

Να ξεπλύνω το φαρμάκι

Της καρδιάς, των χειλέων

Και να μη ρωτάτε πλέον.

Dhimitër Kokaveshi (Δύο Χαικού)

Η χαρά!... Σύννεφο. 

Δακρυσμένα 

τα περιμένω;

Ήλιος. 

Χαμόγελο δυναστείας του!... 

Με ντύνει. 

Σκοτάδι

Παναγιώτα Τσορού 

Σκοτάδι εντός μου,
στο διάβα μου πεσμένα
κίτρινα τα φύλλα 
ενός Φθινοπώρου σκιερού,
στα μάτια μου
σταγόνες βροχής
ξεπλένουν
σκέψεις, λάθη.

Προσμένω νά'ρθει
η Άνοιξη των ματιών σου
η θάλασσα των φιλιών σου
το δροσερό αεράκι
των αναστεναγμών σου.

Ανάστησέ με
λύτρωση να βρω
να εξαγνιστώ
στης καρδιάς σου
την ανέσπερη φλόγα.

Παναγιώτα Τσορού (ένα Χαικού)

Ήρθες απόψε 

και τ'αστέρια στήσανε

ξέφρενο χορό.

Αγγελική Γραφάκου ( ένα χαικού)

γιατί απορείς;

μεγαλώνει με χάδι

η παλάμη μου

Η κόλαση των νεκρών

Ματαγός Πάρις

Θάλασσες που κυματίζουν μοιάζουν.
Άπειρα κορμιά που είναι πλεγμένα.
Πρόσωπα• αμέτρητα, γυμνά.

Όλοι τους, οδηγημένη αρετή.
Το τελεστήριο άγχος τους μαύρο φεγγάρι,
του τόπου τους μαύρη φέγγη.

Κι όπως της θάλασσας τα σπλάχνα,
από τάραχο δεν ησυχάζουν,
σωριασμένοι ανάκατα αυτοί χορεύουν.

Αυτοί όλοι, που δεν αρνήθηκαν τον κόσμο,
καυλωμένοι πέραν πάσης υποψίας,
αναζητούν κάπως να τελειώσουν.

Χωρίς αλήθεια μέσα τους καμία,
στην ανάγκη τους να εξιλεώσουν ψάχνουν,

Το σπίτι

Ματαγός Πάρις 

Θυμάμαι ένα σπίτι γεμάτο ζωή
μα χωρίς καθόλου να έχει αγάπη.
Διώχθηκε κάθε ελπίδα από 'κεί,
και χάθηκε στα παχιά του χρόνου τα λάθη.

Στους κίτρινους τοίχους του εικόνες.
Χρώματα που εμένα τώρα ματώνουν.
Όνειρα άγονα λιώσαν στις σκόνες,
τοίχοι που τις ανάσες μου πλακώνουν.

Ας βουλίσει, τι νόημα ποια να υπάρχει;
Η ζωή του όλη φθίνοντας πηγαίνει.
Ποτέ ξανά λάμψη δε θα 'χει.
Αγνή αυτή, μα και καταραμένη.

Μας ρήμαξε ο λόγος που τ' αφήσαμε.
Εμείς που κάποτε ήμασταν η ακμή του.
Για δαύτο δε σκεφτήκαμε ούτ' ελπίσαμε•
ο σπόρος εμείς για την καταστροφή του.

Η εποχή των ηρώων..............Ματαγός Πάρις

Το αίμα ηρώων δαμάζει γενιές που είναι να ’ρθούν.
Χέρια ακίνητα φυτρωμένα σε κορμιά.
Θάνατος επαναλαμβανόμενος τα όπλα τους.
Η λιτανεία τους, βαριά βλασφημία, που ως τ’ άστρα θα μας φτάσει.
Εποχή που θα μας βρει πρώην ανθρώπους ν’ ανασαίνουμε άρρυθμα
οξυγόνο και θειάφι.

Έρωτα μην αναπνέεις λοιπόν.
Άκου μιαν άσωτη βοή πυρακτωμένη,
μιαν ηχώ κεντημένη σπαρακτική,
μια λύση επιμελημένης αλήθειας.
Το βάρος δέξου μιας χροιάς που βαδίζει μπροστά, μόνο μπροστά•
αρχαίας πλώρης που χαράζει λάσπη κοχλαστή•
που ψάχνει στην ομίχλη των εποχών,
το κατεχόμενο κίτρινο του βάλτου•
μαζί μ’ άμυαλα φαντάσματα του μπορεί και του ποτέ.

Κηλίδες διπλής όψεως οι διάδρομοι των χρόνων•
αμφίστομο ταξίδι η κάθε ρουφηξιά ανάσας,
αντάμωση γλυκιάς νοσταλγίας και πόνου
η κάθε που έπεται στιγμή.

Ήρωας ο καθένας απ’ εμάς που υπάρχει για τ’ αδιέξοδά του.
Ηρωικό και το τώρα, το διπλωμένο ταξίδι,
όνειρο ηρωικό σ’ ένα κάδρο περιθώριο.

Το σχοινί της ισορροπίας, μας έχει γραπώσει.
Σε κήπους δίχτυα πιάσαν τ’ αγάλματα να μην αφήνουν ίχνη.
Σκιές απογυμνωμένες χωρίς εσωτερική αξία επαιτούν κατανόηση.
Άτιτλες, αρχέτυπες μορφές με στόματα σπασμένα,
που τρέφουν πίστη βαθιά, πως κατάλληλο θα βρεθεί έδαφος να τα κοιμίσει
ως να ζήσουν κι αυτά τον άφταστο κολασμό τους.

Δωσ’ μου κορμί

Δωσ΄ μου κορμί και πάρε μοναξιά•
έλα να νιώσουμε υπαρκτοί.
Σύμβολα εμείς σε προσευχή,
το ίδιο κι η ανάσα μου η τραχιά.

Στη ρίζα του γκρεμού,
δάκρυα στείρα ας χυθούμε•
τα δε κορμιά μας ας μπλεχθούνε
σε τελετή εξαγνισμού.

Ματαγός Πάρις 

Ερωτευμένος νέος (δείγμα γραφής ) του Ματαγού Πάρη

Πεσμένες εδώ και 'κει οι σκέψεις.
Ανθρώπων που άντεξαν στο χρόνο
κι' ανδρειωμένα μίσησαν το φθόνο.
Στο χάος αντηχούν οι λέξεις.
Και είναι πολλές, σαν κόκκοι από άμμο
που τις έφερε ποτάμι σε άγρια θάλασσα.
Από τότε ξανά δεν γέλασα
που τις έριξε εδώ χάμω.
Σκόρπια στην άμμο βότσαλα.
Πάνω τους άφριζε η θάλασσα.
Χρόνια τώρα τα μάζευα...
Τη συλλογή μου χάλασα.

Ματαγός Πάρις (βιογραφικό σημέιωμα)

Ο Πάρις Ματαγός γεννήθηκε στην Αθήνα το 1982. 
Φοίτησε το Φυσικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Ηρακλείου Κρήτης, αλλά ολοκλήρωσε τις σπουδές του ως Ηλεκτρολόγος Μηχανολόγος και Μηχανικός Η/Υ στο Πανεπιστήμιο του Cardiff στην Αγγλία. 


Ποιητικές Συλλογές:

• Ερωτευμένος νέος 1999-2010 (Ιδιωτική έκδοση 2014) 
• Και ο νους εγινε λόγος (Οδός Πανός, 2015)
• Ποιήματα (1999-2013)
• Λέξεις Τρεμοπαίζουν (Οδός Πανός) 

ΜΑΤΑΙΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΓΝΩΣΗ

Πεσμένες εδώ και 'κεί οι σκέψεις.
Ανθρώπων που άντεξαν στο χρόνο 
κι ανδρειωμένα μίσησαν το φθόνο, 
στο χάος αντηχούν οι λέξεις.

Και είναι πολλές, σαν κόκκοι από άμμο 
που τις έφερε ποτάμι σε άγρια θάλασσα.
Από τότε ξανά δεν γέλασα 
που τις έριξε εδώ χάμω.

Σκόρπια στην άμμο βότσαλα.
Πάνω τους άφριζε η θάλασσα.
Χρόνια τώρα τα μάζευα.
Τη συλλογή μου χάλασα.


Ματαγόςς Πάρις 
Ποιητική Συλλογή :ΠΟΙΗΜΑΤΑ (1999-2013)

Παναγιώτης Ανάργυρος Κουτίνας (ένα Χαικού)

Ψάχνει ζεστασιά 

Στα χείλη Ηφαιστείου 

Μια πεταλούδα 

Γεννήθηκε στο Βόλο. Σπουδάζει Νομικά. 

Ενδιαφέροντά του η ελληνική και ξένη πεζογραφία 

Σοφία Ανδρέου (ένα χαικού)

Ρωγμή στη νύχτα

Έσταξε στη γη το φως 

βάφτηκε μαύρο 


η Σοφία Ανδρέου σπουδάζει στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών 
και παρακολουθεί μαθήματα Κιθάρας.
 Ασχολείται ερασιτεχνικά και με τη ζωγραφική. 

ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ

Φοβάμαι πως χάνεται η πίστη .

Οι ψευδοπροφήτες πλήθυναν

και με κατάρες στα λερά στόματά τους

ξεπωλούν την αγιοσύνη  ,

από πληκτρολόγια κι οθόνες .

Μεγαλη Εβδομάδα κι οι αμαρτίες στήνουν χορούς ,

στις πλατείες και τα καφενεία .

Έχουν το ελεύθερο απ’ την τύχη  . 

Οι θαμώνες των κρίσεων τις λιτανείες παρακολουθούν

που ανασκολοπίζουν την ντροπή ,

παρακαλώντας τους αρχιερείς

για  σηστέρσια κι αίμα ( όπως παλιά ) .

Η αγνότητα των κοριτσιών

κρατώντας κόκκινα κρίνα του Επιταφίου,

κρύφτηκε στα συναξάρια .

Κουράστηκε τους Ακρίτες

να προσμένει , στις –έρημες- εστίες της αγάπης .

Τα πλήθη  στους πέτρινους δρόμους βαδίζουν ,

δολοφονώντας τον Θεό , όπου τον αντικρίζουν .

Δεν αντέχεται η ομορφιά ούτε για λίγο .

Ξεχάστηκε η Αρχή 

που φώτιζε το θαύμα ,

νικούσε το κύρος ,

απολίθωνε  το μυστήριο …

Θεοφάνης Μελάς (μικρό βιογραφικό)

Ο Θεοφάνης Μελάς είναι ποιητής, μεταφραστής, εικαστικός . Από το 1989 ζει στην Κοπεγχάγη. 

Βιβλία που έγραψε: 

•  Όσο, Γαβριηλίδης, 2003 και  
• Αναγνωστικό ποίησης, Γαβριηλίδης, 2009

Σοβαρές σημοφορίες δις; ή πλην; του Θεοφάνη Μελά

Φαύνος σε χαλίκι. 

Eίναι σε δραστικό.
Mε υπόσχεση λυτό από άλλα. 

Αρχείστε αυτό το πώς είναι. 

Ένα ξύσιμο δεν είναι υπαινιγμός ούτε πνιγμός είναι γραφήματα αφού διατίθεται παρόν. 

Από τιράντες σε παράλυτη ζώνη : ύψος στην πόλη. Ψηφία ως απόλυτο σε κάποιο δοκός. 

Τι σηκώνει εποχή : ναι νοημένο; 

Αναπάντητο σε παραμιλημένους (κορνάρισμα) σηκώνει σκόνη αξεχώριστες ζώνες. 

Κατάστηθα μπροστά εργοστάσια περασμένα με αμυχές.
(Έχει στην κατοχή της τη δομή της άσπαρτο νήμα). 

Πυροστάτης έχει γνωριμίες - μόλις βγει εσώρουχο απ’ το φούρνο. 

Ένα φιλί σε όλα τα κλίματα. 

Λεμονότης; 

Δυσάρεστο δεν είναι δυσεύρετο εδώ η λέξη ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ. 

Πόσο α - κάτι πολύ (απειρόβλητο) επιπλώσεις με πλάκες. 

(Αν δίωξη θέλει δύο που επικροτούν κίνητρα - παραγωγή βιβλίων τούβλων).
Γάντι είναι αναδιπλωμένο (σκοτάδι) σε στάδια περνά απαράλλαχτα χέρια. 

Ιλαρά σε παράλυση - κοινωνικά ψάρια - κύμα σε τάξη με τις ακτές.
Στερεές αντιρρήσεις στον κώδικα. 

Ας επαναλυθούμε στη μέση του δρόμου. 

Τέλος άγρια. 

Εύκολη τροπή είναι ευτράπελη; 

Στη λέξη ήχος κάθεται η μύγα. 

Ο θαμώνας θυμώνει - λούζεται με την αύξηση χτενίζεται με το μήνα.

Θεοφάνης Μελάς 

Λείπει κάτι και. Μία ποιητική του Θεοφάνη Μελά

Εγκατάσταση ρήμα.

Ο συρμός οδηγεί σε σταθμό αλλά ακόμη και αν γνωρίζουμε τι ακολουθεί - φουσκώστε την έξοδο (αυτό κολλητά) από δυσκολίες των τύπων και αρχεία σε εξαρχείωση (όρο σε όροφο) σαρκοβόρο σχεδόν.

Hχοκόπτη.

Τρίβοντας επιδόσεις κροτά – προσιτά πακέτα. Μην πετάτε αργά. Αν διογκώσει ως αναπολωλώς χωρίζεται από κρίσεις. Τελικά (και συχνότατα) ακόμη στην ακοή – προς ηχεία – απορία σε τίτλο κεφαλιού πατημένα ας είναι - πράσινα φώτα.

Απραξία είναι υπεραξία;

Από μεσολάβηση και συνεχείς ανασυνθέσεις άδω χ με σήμα ή κατασκευή σήμερα μέσα.

Ό,τι και αν διατείνονται τα κεφαλαία άνθρωποι έχουν πλάτες (έξω από νου έχει παράκτιο) - άγνωστη σκέψη.

Καλή σαν αποτέλεσμα η νίκη και παναίτια πρήστηκε ο καρπός.

Ερωτικά τρωκτικά φτύνοντας σημεία ή αταξία σε ένα σύστημα και ανόρθιο λόγο.

Πραγματεία για αλητείες από ισχύ σε οξύ.

Ένα μπαλκόνι ανυψώνει. Αν ταξινομείς ωστόσο τοξικομανείς σε μέρη που αποτελεί αντίπαλο λαβαίνεις άλλοτε κουφούς από αιώρηση άλλοτε πρόσοψη ως πράγμα σε εξοχή με τα νύχια.
(Φετεινή συνείδηση ο χάρτης δίνει λύτρα στον ρήτορα. Παραπλανεί διπλανό).

Ενεστωσία το καταχωρίζει σε ένα ξήλωμα (λάθος) ραφών.

H ανεπάρκεια δεν πάει βόλτα;

Τρόπος χωρισμού με πόρτες σε τριβή της σκάλας συνεχίζει ξυλόφωνα.

(Ο θυμός η οδός τα ακάλυπτα δίπτυχα).

Κόστος γραμματικό – ποια ποσοστά είναι κατατοπιστικά στην ουτοπία;

Ρηχά πάλι - αίτια (ακατάληκτα) σε πολίτες ή κωπηλάτες.
Έχεις ακουστά;

Ανθολογημένοι Κύπριοι Ποιητές στο Ποιητικό Συλλογικό Έργο : Ανθολόγιο Χαικού που επιμελήθηκε και εξέδωσε ο Ποιητής και Συγγραφέας Άθως Χατζηματθαίου

Αποτέλεσμα του Α΄Πανελλήνιου 
Διαγωνισμού Χαϊκού 2015, 
στον οποίο συμμετείχαν 106 Ποιητές 
με 514 συνολικά Ποιήματα. 
Το αποτέλεσμα, 
άκρως ικανοποιητικό, εξαίρετο και θαυμαστό.

Πανίκος Παναγή (Έπαινος) 

Με χαιδεύει 

Σαρανταποδαρούσα

Ξεσπώ σε γέλια. 

Γιάννος Λαμπής (Τιμητική Διάκριση) 

Ανθίζουν Κρίνα

Πέρασε από εδώ 

Η αγάπη μου

Δημήτριος Γκόγκας 

Εσύ λες ελπίδα.

Εγώ μέρα που έφυγε.

Παγίδα του χρόνου. 

Ιωσής Ιωσηφίδης

Πολύς άνεμος

Ξοδεύτηκε΄ επάνω σου

Να σε σμιλέψει. 

Κωνσταντίνου Μάτσιου Κατερίνα

Τι ωραία που 

κελαηδούν τα πουλιά!

Γλυκοχάραμα.

Ιφιγένεια Μετόχη

Στο ίδιο φιλί

Θα ξαναζωντανέψουν 

Χιλιάδες Θαύματα. 

Μαρούλλα Πανάγου

Οκτώβρης τώρα

Σύσκεψη ηλικίας

Τι κατάφερε;

Ελένη Χριστοφοράτου (Δύο Χαικού)

Χαλαζόπετρες 

Ριγμένες στο τζάμι μου 

Οι σκόρπιες μνήμες 

Βαθύρριζο μπλε 

Το βλέμμα του πόθου σου 

Το μυρωμένο. 

Βασίλης Ντόκος (αναφορά)

Ο Βασίλης Ντόκος γεννήθηκε το 1963 στην Αθήνα. Σπούδασε στο τμήμα διοίκησης του Τ.Ε.Ι. Πειραιά και ζει και εργάζεται στον Πειραιά. Ποιήματά του έχουν κατά καιρούς δημοσιευτεί σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά.

Έχει εκδώσει τις παρακάτω Ποιητικές Συλλογές:

• Μεταποίηση (ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ ) 2012
• Ράμπο, όπως Ρεμπώ (ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ) 2008
• Αλγοσαρωνικός (ΠΛΕΘΡΟΝ) 1987
• Τα έλεκτα του Αλεξάνδρου (ΠΛΕΘΡΟΝ) 1994
• Η κοίμηση του κειμένου (ΠΛΕΘΡΟΝ) 1997
• Οι καλύτερες προθέσεις  (ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ) 2004
• Κυλιόμενο φως  (ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ) 2001