Η κόλαση των νεκρών

Ματαγός Πάρις

Θάλασσες που κυματίζουν μοιάζουν.
Άπειρα κορμιά που είναι πλεγμένα.
Πρόσωπα• αμέτρητα, γυμνά.

Όλοι τους, οδηγημένη αρετή.
Το τελεστήριο άγχος τους μαύρο φεγγάρι,
του τόπου τους μαύρη φέγγη.

Κι όπως της θάλασσας τα σπλάχνα,
από τάραχο δεν ησυχάζουν,
σωριασμένοι ανάκατα αυτοί χορεύουν.

Αυτοί όλοι, που δεν αρνήθηκαν τον κόσμο,
καυλωμένοι πέραν πάσης υποψίας,
αναζητούν κάπως να τελειώσουν.

Χωρίς αλήθεια μέσα τους καμία,
στην ανάγκη τους να εξιλεώσουν ψάχνουν,