Στίχοι πριν την Άνοιξη: Ποιητική Συλλογή του Μάνου Ορφανουδάκη, 2015, ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ

ΑΠΕΝΑΝΤΙ
1976 μ.Χ.

Σκυφτή περνάς απέναντί μου
και μες στα χέρια κρύβεις δίχτυ
να πιάσεις κόκκινο ξενύχτι
και λησμονιά με γεύση οίνου.

Ψηλό τακούνι και στα μάτια
το φως θολώνει ένα δάκρυ.
Ξυπνάς στου κρεβατιού την άκρη
τ' όνειρο κάνοντας κομμάτια.

Γελάς και το πλευρό εκείνου
ξανά στον ύπνο σε γυρίζει
κι όπως η νύχτα σε κερδίζει
σκυφτή γυρνάς απέναντί μου.

***

ΠΑΡΑΦΟΡΑ ΔΕΙΛΟΙ

Φεύγουν τα χρόνια με αλκοόλ, καπνό και στίχους

σε μια πατρίδα με τις πλάτες της στους τοίχους

πάνω στα γυάλινά της πόδια περιμένει

κι εμείς παράφορα δειλοί, στο φως κρυμμένοι.

Έλα κι απόψε το σκοτάδι μου να σβήσω

στάξε δυο λέξεις στο ποτήρι να μεθύσω

σβήσε τα σύνορα του κόσμου και τα μέτρα

πάρ’ το μαχαίρι απ’ το χέρι μου Ηλέκτρα.

Φεύγουν τα χρόνια κι απ’ τα χείλη μας οι λέξεις

κι εσύ ζητάς σε κάποιο ψέμα να πιστέψεις.

Ήλιους και θάλασσες γυρεύεις στα υπόγεια

και πώς γυρίζουνε με λόγια τα ρολόγια.

***

Η ΠΕΤΡΑ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΤΗ

Πουλί νυκτοκελάηδησε

τραγούδα τη λαλιά σου

να ’ρθει ο καιρός που άργησε

ν’ ανθίσει η φωλιά σου.

Κι αν δεν φυτρώσουνε ανθοί

κι αν γεννηθούν αγκάθια

πάρε μαχαίρι και σπαθί

και κάνε τα κομμάτια.

Πουλάκι πήγε να κρυφτεί

στη ρίζα μαύρου βράχου

στην πέτρα του ονειρευτή

του υπνοπολεμάχου.

Είναι πουλιά που ζουν στη Γη

- επάνω τους πατάμε.

Στο στήθος κρύβουνε πληγή

- ποτέ τους δεν πετάνε.

Τα βράδια η νύχτα τραγουδά

μα εκείνα μες στο χώμα

γυρεύουν νεκρολούλουδα

να βάλουνε στο στόμα.

***

ΤΟ ΓΕΛΙΟ ΤΟΥ ΑΔΑΜ

Θα σε κλείσω σ’ ένα σπίτι

κάποιο μεσονύχτι

που το κτίσαν οι καιροί

στάλα-στάλα με κερί

και θα σπείρω μες στους κήπους

της καρδιάς τους κτύπους

να μυρίσει η αυλή

καημό αειθαλή.

Θα σε κρύψω μην πληγώνεις

χάδι της αγχόνης

όσους στάθηκαν δειλοί

και σου χάρισαν φιλί.

Με καρφί και τίμιο ξύλο

κι ένα σάπιο μήλο

τη ζωή τους ξεγελάν

με το γέλιο του Αδάμ.