ΝΙΟΦΕΡΤΟΣ ΗΛΙΟΣ

---------------

Καθώς αφουγκράζομαι
των Άσπρων μου Ονείρων την Ηχώ,
ένας Ήλιος Νιόφερτος πασχίζει
μέσα από τες γρίλιες του παραθυριού,
το φως του...να περάσει!
Κι ενώ διαβαίνει Αλλοπρόσαλλος ο Μάρτης
με τους ανταριασμένους του καιρούς,
με τις απρόβλεπτές του μουσκεψιές,
με τις λιακάδες του τις άρρωστες
και τα σκληρά του αγέρια,
Εγώ,σαν ξαστερώνει τις Αυγές ο Ουρανός
και της Νυχτιάς το πούσι αρχίζει να στεγνώνει,
ξεχύνομαι στους κήπους και στες καμποσιές
της Άνοιξης να δρέψω Αγρολούλουδα,
και,με το πρασινοκόκκινο χαλί,
πάλι ωσάν και Χτες...να ματαγίνω ένα!
Και μέσα μου,φλέγονται ξανά οι Αποθυμιές,
και ματαγίνομαι Παιδί,και Γλάρος και Αηδόνι!
Είναι βλέπεις κι αυτή η Άνοιξη,
που τα μυαλά μου κάθε Χρόνο...παίρνει!