Η ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΞΕΝΙΤΕΜΕΝΟΥ ….του ΠΕΤΡΟ Β. ΚΟΥΡΤΗ

Με δάκρυα σε ξεκίνησα
Με μάτι να δακρύζει
Αυτά θυμούμαι γιόκα μου
Κι ο πόνος με θερίζει.

Δεν θέλω ω, παιδάκι μου
Στην ξενιτιά να ζήσεις
Να καζαντίσεις χρήματα
Ξένους να προσκυνήσεις.

Δεν φταις εσύ ρε γιόκα μου
Που ήρθες αυτού στα ξένα
Οι άχρηστοι της πατρίδας μας
Σε χώρισαν από Μένα.

Απ’ τους γονείς σε χώρισαν
Τους φίλους της καρδιάς σου
Σε χώρισαν απ’ τ’ αδέρφια σου
Κι από τον ερωτά σου.

Τη φώτο σου στην αγκαλιά
Ολημερίς κρατάω
Κι αν της μιλώ, καμιά λαλιά
Δεν παίρνω και πονάω.

Τα χρόνια περούνε σαν νερό
Γριά είμαι παιδί μου
Γύρνα πριν φύγω, να σε δω
Να αναπαυτεί η ψυχή μου.