ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ

της Λένας Φατούρου 

Στου Πλάτωνος τις φτωχογειτονιές,

ψάχνω να σ' έβρω στα παλιά.

Τότε, χωρίς του καυσαέριου τις βρομιές,

με περισσή χαρά,και δίχως μοναξιά.

Μες του μυαλού την εταζέρα,

ακουμπισμένες αναμνήσεις μου σωρό.

Σαν το παλιό τσιγάρο μες την ταμπακιέρα,

σαν τον αλκοολικό που σέρνει θάνατο αργό.

Στης Λεβιδίου την οδό που σε γυρεύω,

σ' αυτό τον δρόμο παιχνιδιού και ξεγνοιασιάς,

σε άδεια πίστα νιώθω τώρα να χορεύω

μπροστά στην πόρτα,της γιαγιάς της Αθηνάς.

Πενήντα χρόνια τώρα είναι αφημένα,

της εφηβείας μου κρυμμένα μυστικά,

χρόνια φτωχά,με την ορφάνια εστεμμένα,

και την ελπίδα να φωλιάζει πιο βαθιά.

Σαν μιας ταινίας  τις σκηνές έχω μπροστά μου,

ρόλους που έπαιξα του πρωταγωνιστή.

Μία φωνή ακούω μέσα στην καρδιά μου

να λέει,στην αγκαλιά του ονείρου έχεις κοιμηθεί.