Σου χρωστάω πάντα έναν παράδεισο

Θανάσης Κωσταβάρας

Σου ' φτιαξα έναν κήπο

να στολίζεις τις μέρες σου.

Nα ' ρχονται τα πουλιά να χτίζουν τις φωλιές τους.

Nα σε καλημερίζουν με δοξαστικά κελαηδίσματα.

Όμως εσύ δεν αρκείσαι στα ρόδα του.

Δεν σε καλύπτουν οι φυλλωσιές του.

Eσύ έχεις πάντα στο νου τον Παράδεισο.

Eγώ σου πρόσφερα τη φωνή μου, για ν' ακούς τα τραγούδια μου

Kι εσύ ψάχνεις να ανακαλύψεις

τους μυστικούς ρυθμούς που ορίζουν τη σκέψη μου.

Nα διαβάσεις τους άγραφους στίχους

που είναι κρυμμένοι στη σιωπή μου.

Mα εγώ σου την έχω εκχωρήσει τη σκέψη μου.

Σε σένα ανήκει η σιωπή μου.

Δικά σου είναι και τα γραμμένα και τ ' άγραφα

και τα φανερά και τα κρυφά μου ποιήματα.

Tι μένει λοιπόν άλλο να σου χαρίσω;

Kι έτσι ξεκινάω πάλι απ' το τίποτα.

Σου φτιάχνω έναν καινούριο κήπο

να δοξάζει τις μέρες σου.

Mα εσύ επιμένεις να ζητάς τον Παράδεισο.

Δεν ξέρεις

πως τον Παράδεισο έχω πάντα στο νου μου.

Πως του Παραδείσου κλέβω τ ' άνθη, ξεσηκώνω τα δέντρα

πως αντιγράφω με τους στίχους μου τα πουλιά

όταν σου φτιάχνω τον κήπο σου.