πρωί της Μάτσης Χατζηλαζάρου

Θυμήθηκε τα γριγριά

που αντιλαλούν και φέγγουνε

σε μεγάλη διαδρομή καημών

από τον εαυτό της

μακριά στα νερά της Βάρκιζας

όμως έσερνε μαζί έναν στίχο

τα γριγριά αντιλαλούν και φέγγουν

μην επιμένεις εδώ

ισχνή μου λέξη γριγριά

τα γάμμα-ρο  και τα γιώτα

δε φωτάνε κανένα βυθό

δε βαράνε γδούπους πάνω στη θάλασσα

μηδέ τα συνερίζεται ο μπάτης

όταν ξεμουδιάζει το πρωινό

και ένα ένα φυσάει

άστρα φάρους και λάμπες

γριγριά

τι με παιδεύεις

φτάνουνε οι θύμησες

αρρώστια είν᾽ τα λόγια τους

τι με κατατρέχεις

αναβοσβήνεις μπροστά μου

άμα λιγώνουμαι στον καναπέ

φύγε γριγριά φύγε

δε μπορώ άλλο

χάνουμαι