ΟΝΕΙΡΟ... / Μυτιληναίου- Ιακωβίδου Χριστίνα

ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ η νύχτα έπεσε βαθειά, χαλαρή....
Τα όνειρα δεν άργησαν να βγούν και να προβάλλουν,
βουτιά στα βαθειά νερά της θάλασσας του υποσυνείδητου.
Βυθός πλανευτικός, που χρόνια έκρυβε θύμησες παλιές,
ξεχασμένες, Φύλλα που θροούσαν στην πρώτη ερωτική
ανάσα...
ΤΟ ΕΙΝΑΙ τρέχει, μπλέκεται στα χρωματιστά ονειρικά κοράλια
της σκέψης, στις υπόγειες σπηλιές, στα θαλασσινά γοργονομονοπάτια.
ΧΑΙΡΕΤΑΙ τις ξεχασμένες αναμνήσεις, αναπολεί, εκείνα, τα πρώτα
εφηβικά, λυγιστικά βλαστάρια, τα πρώτα χορευτικά της καρδιάς
λικνίσματα...
ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ σταμάτησαν στο πέρασμα της νύχτας,
αφήνοντας γλυκόπικρη τη γεύση. Σκανταλώδικα εκείνο
τρέχει να κρυφτεί στα βάθεια της θάλασσας του ονείρου!...
ΣΕ ανάμνηση τρυφερή βρίσκεται με των ματιών το άνοιγμα η σκέψη,
στο πρώτο νεανικό ερωτικό παιγνίδι, που με ματιές, λόγια,
τρυφερά αγγίγματα, ανατριχίλες, έσπερνε στ' αθώο, χειμώδικο
νεανικό κορμί.
ΘΥΜΗΣΗ ξεχασμένη, γιομάτη πίκρα κι' αγάπη, νοσταλγική
αναζήτηση του χθές, στην πικρή απογοήτευση του σήμερα!....

Χ.Μ.Ι 1999