Ας παρεκκλίνει

 Μανδρατζή -Ψιρολιολιου Φωτεινή

Η παραμυθία σου απόψε, μου στέρησε το μείζον της απόγνωσης ..

Φιλιώνω με το τερατούργημα των πράξεων που έγιναν ρουτίνες

δολοφονικές, ενός σήμερα, δοσμένου όσο  όσο

στους κακόφημους νταβάδες  της επόμενης.

Ρίχνω απ’ τα παράθυρα μιας αστικής μεταφοράς την ελεεινότητα έξω,

να μη μολέψει πιο πολύ , το ζέχνον της ταπεινής σαρδέλας πλήθος.

Μικρές φωνούλες, λαρύγγια του πνιγμού , αναμένουν τη στάση ,

σε ποιο κάτεργο , να πάν πιο κάτω  τη ζωή .

Ταπεινωμένα   τα‘’εγώ’’ τσαλαπατιούνται στη βιάση

Και τον αυχένα παραδίδουν , μην μετανιώσει  απ την κούραση

 και αναπαυτεί αυθάδικα,  η νέα των πραγμάτων τάξη..

Κύριε ελέησον ! Η ομορφιά αδικία, όταν τις συνθήκες  ευζωίας απεμπολεί

Κι εσύ, κρατάς τα ακροκέραμα  της ευπρέπειας του οίκου σου,

Ενώ, οι κίονες του έσω, διαλύονται χιαστί.

Άλλοτε αφέντρα.  τώρα;  παραδομένη σε πρώιμο,  κρετίνο διαφθορέα,

Να ζήλεψες τη νιότη του ; - Στον κόρακα οι επωμίδες-

Σώβρακα φιλελεύθερα μεταμοντέρνων χρόνων,

 με λαστιχάκια περίεργα ακαριαίων  ευνουχισμών

και περιδέραια ματαιοτήτων με τα αφρικάνικα πάνω τους  νταμάρια –απ την ανάποδη-,

σε καλοπιάναν για γνωριμία, στων ψευδαισθήσεων τη χώρα,

φτήνεια να μπουκώσει το στομάχι  και το  μάτι  , από στρασάδα.

Κι εκεί που σέρνεσαι σε τάμα άταχτο και προσκυνάς τους ευρωπαικούς απόπατους

-μια τέτοια γαλάζια αλμυρή λίμνη των δελφινιών-

 που χορεύουν σε ήχους ικεσίας αρμονικής,

 καθαρμένης  βιολογικά από γηγενών  ανθρώπων  αμαρτίες,

φωτίζεσαι αιφνιδιαστικά και να ετοιμάζεις άρχεσαι  , στόλον εκστρατείας.

Άλλη  μία φορά να κουρσευτούν, όλοι οι επίδοξοι αλλότριοι διαδόχοι,

που βασιλιάδες ντύθηκαν , σύγχρονοι Φερδινάνδοι.

Κι αν για το δέρας πας  Έλληνα  και έβγεις κουρεμένος,

ξέρω  καλά  τουλάχιστον , πως με το μάτι του Πολύφημου  θα ρθείς ,

ξεδιάντροπο έστω  έπαθλο , στις  δεκαετίες που  θα γυρνάς

Οδυσσέας πολύγνωμος  κι επιρρεπής συνάμα , στης Δύσης τα παζάρια .

Κι  αυτή,  θεατρικά ωρυόμενη το δίκιο πως της πνίγουν

Ας παρεκκλίνει  ως  αδιαφορίας συρμός,   απ τις εσπλαχνικές  τις  ράγες

αφήνοντας  ακηδεμόνευτη την πονηρή του Οδυσσέα γενιά,

που όλο τον  χρόνο ξεγελά ή αφελείς αφέντες και μόνο

ηλιοπνίγεται και θαλασσοδροσίζεται στη μεσογειακή  εσχατιά  …