ΣΤΗ ΡΟΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Λουκάς Νικολαίδης 

------------------

Στην Ατέρμονη Ροή του Χρόνου
όπου εναλλάσσονται διαρκώς
η Αυγή,το Γιόμα κι η Νύχτα,
η θάλασσα,
παραμένει Άγνωστη και Ανεξερεύνητη,
και το χώμα πάντα Κόκκινο κι Αλαφρύ,
πατημένο...απ'Οχτρούς κι από Φίλους!
Κάθε φορά που τον Ουρανό
τον λεκιάζει ένα Σύννεφο Θρασύ,
η Γαλήνη,ήταν,είναι και θάναι,
μιά Όαση Ανέλπιστη και Δροσεμένη,
ανάμεσα στους Πειρασμούς της ερήμου...
Κι ο Άνθρωπος,
αυτό το Τέλειο Θεϊκό Δημιούργημα,
πάντα Ασαφές και Απρόβλεπτο,
μέσα στον γκρίζο σάκο του μυαλού του,
πασχίζει να μιμηθεί το Απόλυτο,
για να ανταποκριθεί στων καιρών
και στης ζωής τις ανάγκες...
Διψάει,πεινάει κι ενίοτε ουρλιάζει
για μιά δόση Αγάπης κάθε φορά,
και μόνο τα έναστρα βράδια
το κλάμα του με την μορφή Προσευχής,
φτάνει...δεν φτάνει στο γεμάτο Φεγγάρι!
Και η ζωή που συνεχίζει
πάντα στους ίδιους ρυθμούς της,
νοσταλγεί και προσμένει τον Μεγάλο Ποιητή
που θα της Υμνήσει
πιό Σωστά από όλους τους Άλλους
τις Μεγάλες Στιγμές της,
και,ας είναι...έστω και Μουγκός!