ΤΟΠΟ...ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ

----------------του Λουκά Νικλαίδη

Πάνε Χρόνια Πολλά από τότε,
που Φίλοι Πολλοί και Καλοί,
είναι τώρα...Φευγάτοι κι Απόντες!
Στα "ηντα" τόσα μου χρόνια,
η ανάσα μου έχει γίνει πλέον βαριά,
το μνημονικό μου κι αυτό με απατά,
και,δεν το μπορώ πιά να πω τραγούδια,
που να μιλάνε...γι'Αγάπες και Νιότη!
Κάποτε,σαν ήμουν Νέος κι Εγώ,
νόμιζα πως φτερά στην πλάτη φορώ,
όμως τώρα ψάχνω να βρω,
τον τρόπο μαθές...και τ'ανοίξω!
Οι Μνήμες μου,
στις Άνοιξες που εύελπις έζησα τότε
προσπαθούνε ξανά να γυρίσουν,
και αφού αυτό Εγώ δεν το μπορώ,
αφήνω πλέον σε "Άλλους",
τον κόσμο αυτό...να γνωρίσουν!
Ανακαλύψεις να κάνουν Καινούργιες,
Περιπέτειες να ξεπεράσουν πολλές,
και τους Έρωτές τους με Πάθος να ζήσουν
όπως το απαιτούν οι τωρινές Εποχές,
αφού,σε πολλά απ'αυτά εμείς οι παλιοί,
υπήρξαμε δυστυχώς...Απλοί Θεατές!