Το παρολίγον μανιφέστο ενός (α)διανοητή...

Εμείς είμαστε το πύον στις εξαπλωμένες φλύκταινες
στο αμβλωμένο κορμί των απαθών...

Εμείς είμαστε πηγμένο αίμα σε αυτάρεσκες εκδορές
στο απέχων σώμα των αυτόχειρων μετρίων...

Εμείς είμαστε αυτοί που περισσεύουν σαν αυτοάνοσες δερματοπάθειες
στην άπνοια των ανήμερων κοιμώμενων...

Έχουμε μάθει να ζούμε στις πομφόλυγες
τις εξυμνούμε για να διογκωθούμε
ξεχειλώνουμε πορείες υπερβατικές
τις ονομάζουμε οδύνες
είναι ψυχρές σαν τις ακινησίες

Έχουμε οικειοποιηθεί την φυγή
τους πρησμένους εγωπαθείς αδένες
ανταλλάσσουμε αποστάσεις
κραυγές εκζεματικές αποστάξεις
στο απόπατο της φουσκάλας εξαπλωμένες σε ένα κορμί
σε αυτό που είμαστε αυτοανοσία
αυτό που νευρωτικά μας ξερνάει και μας δημιουργεί

Είμαστε το απαύγασμα της σήψης σε κορμί που από καιρό έχει βρομίσει...
Είμαστε αυτό που πασχίζουμε στους άλλους μόνο να κάνουμε ορατό...

Πάντως ας μείνουμε στο ανακουφιστικό να είμαστε ο καιρός που έχει πεθάνει...

Βαιος Μεταξογιεννης