(ΑΤΙΤΛΟ) του Μιχάλη Βάκρινου

Και χτίζαμε.
Και ερωτευόμασταν τα υλικά,
τα τούβλα που έτσι λυρικά
καρφώναμε στη γη
τα νιάτα να γλυτώσουμε απ΄τον άνεμο.

Θολές λευκές σελίδες,
για κεραμίδια πάνω από τα κεφάλια
μη μας κοιτάζει ο θεός
που λέμε - δεν πιστεύουμε.

Όχι καθρέφτες…
Στο υπόγειο θα κρύψουμε τη μέδουσα
και με αυτή,
τα όνειρα μας θα τρομοκρατούμε.

Τόσο τσιμέντο, τόση πέτρα μα χαλάλι.
Είναι ασφαλής ο τάφος,
γιατί θλίβεσαι;

Μ.Βάκρινος