Οι δρόμοι

Αναστασάκος Σέφης 

Ειρήνη. Ειρήνη.

Προδομένη θεά

που δε σούστειλαν μια πρόσκληση

στη δεξίωση στον Όλυμπο.

Φτωχή Πανδώρα,

που φοβάσαι

μήπως το περιστέρι σου δε θα περάσει

την καταιγίδα

του ανθρώπινου μίσους.

Σιών - Σιών

που ο Μεσσίας σου

χάθηκε

στα στενοσόκακα

της Χιροσίμα

ψάχνοντας με το κλεφτοφάναρο του θανάτου

τα πληγωμένα όνειρα

των παιδιών.

Φίλε μου Μόρισσον

που έκανες στάχτη τους είκοσι πέε μάϊους σου

για να μας πεις

μπροστά στο WHITE HOUSE

πως πρέπει - μα πρέπει - ν' ανθίζουν

και στους κήπους του Βιετνάμ

τ' ανοιξιάτικα λουλούδια.

Ξυλουργέ της Ναζαρέτ

που κλαις, όλο κλαις

για τα παιδιά της Καλκούτας

που πεθαίνουν

γιατί τα στήθια της μάνας τους

στέρεψαν.

Αλήθεια! Τώρα...

ποιος θα σου κρατήσει

το ματωμένο πρόσωπο.

Ποιος θα σου ράψει

ένα καθαρό πουκάμισο

να το φορέσεις]

στην Ανάσταση;