Στον Έκτορα – VERAO

(Σε πήρα από αγάπη, αλλά από αγάπη σ’ αυτόν που σε είχε γιατί νόμιζα ότι του ήσουν μπελάς. Σ’ άλλαξα πατρίδα, σ’ άλλαξα σπίτι, αφεντικό ακόμα και όνομα. Σε πήρα Verao, σε έκανα Έκτορα, αλλά...)

Το θαλλασσί σου το λουρί

σ’ ένα καρφί στον τοίχο

το δέρνει ο αγέρα κι η βροχή,

μα δεν μου πάει η ψυχή,

ό,τι από σε μ’ απόμεινε,

στ’ άχρηστα να το ρίξω.

Πάει καιρός, που έφυγες

για τη στερνή τη βόλτα.

Τρέχεις πηδώντας, σε κοιτώ,

στριγκλίζει κάποιο φορτηγό.

Κοκκίνισαν τα μάτια μου.

Κοκκίνισαν τα χόρτα.

Πρόλαβες να αγαπηθείς

περίσσια να αγαπήσεις.

Το βλέμμα σου με κυνηγά

ευγνωμοσύνη να σκορπά.

Τόσα χειροφιλήματα

πως να ξεσυνηθίσεις.

Ξεμάκρυνες κι απ’ τα όνειρα

λες και δεν σ’ αγαπάω.

Σαν να μου κάκκιωσες θαρρώ

όπου δω Golden να κοιτώ.

Έλα, κι αντί για Έκτορα

θα σ’ έλεγα Verao.

Μακρή Κατερίνα

 

 Β’ Έπαινος στον 4^ο διεθνή φιλοζωικό διαγωνισμό Λαμίας.