Σιωπή

Ακούω φωνές, 
τα κύματα της σιωπής σου 
ψιθυρίζουν μέσα μου λόγια που δεν ειπώθηκαν 
λέξεις άηχες, 
συναισθηματικές οντότητες με βάρος που λυγίζουν την ψυχή,
φορτίο που δεν αντέχεται,
ανοίγει πληγές επουλωμένες από καιρό,
ξεχασμένες, μέσα στο το δοκιμασμένο κορμί.
Ακούγεται σαν ψίθυρος η κραυγή του πόνου που κρύβεις,
μέσα σε ένα ρέον διαμάντι των ματιών σου,
προδοτικό…
που χαράζει γραμμή ποτάμι,
για να ακολουθήσουν και άλλα
σαν στρατιώτες ‘εφ’ ενός ζυγού,
όταν θα σπάσει το φράγμα της αντοχής,
και ως ηχώ παλλόμενη,
ως κύμα που απλώνεται κυκλικά σε ήρεμη λίμνη,
θα διαταράξει την ψεύτικη ηρεμία που αφήνεις να πλανάται
πως τάχα, όλα είναι σιωπή.
Θύελλα ο κόσμος σου
θα παρασύρει το απογευματινό φως σε παγίδα,
το τέρας σκοτάδι
θα καταπιεί κάθε αχνή αχτίδα,
που αγωνίζεται να μείνει ζωντανή,
παρατείνοντας το τέλος.
Το σκοτάδι θα νικήσει,
όλα σιωπή…

….Η σκοτεινή των πραγμάτων όψη.
……………Χρήστος Κουκουσούρης.