Νοσταλγία

 του Άντη Κανάκη

Κορίτσι
             από το Βαρώσι
τη σιωπή σου
            απόψε
θα την πυρπολήσει
             έν΄ αστέρι.
Τη μοναξιά σου
             θα τη στραγγαλίσουν
τα βεγγαλικά
            της γιορτής
                  του νερού
στ΄ όνειρό σου.
Χρυσό πορτοκάλι
             θα γίνεις
                   στην αυλή σου.

Κρίνο
          στο παράθυρο
Γατάκι
           τα δειλινά
                    να παίζεις
με το σκύλο
               στο πεζούλι.

Μικρή βροχή 
             θα γίνεις
                   να κρυφομιλάς
                             με το γιασεμί. 
Κι ενώ τα καράβια
            θα σφυρίζουν 
                      στο λιμάνι.
Την αυγή 
            ξεκινώντας
                     για ταξίδια 
                                   μακρινά,
εσύ θα ξυπνήσεις 
              πάλι
στο κρύο
             συνοικισμό
με την ελπίδα 
              να φτερουγίζει
εγκλωβισμένο
              περιστέρι 
                     στο στήθος σου.