Κι όμως,
αέναης ανθοφορίας γέννημα
ένας αρχαγγελικός Μάης
μύχιο αγκομαχητό κρίνων
σε βαθιά αιμάτινα μετερίζια,
αλλόκοτος τώρα υψώνεται
σαν έρημη απαντοχή ανάσας
που σκορπάει τη ζέστα της
να ξεχαρβαλώσει τις κάννες
της στυγνής εκμετάλλευσης.
Κι όμως,
η μνήμη σπάνια ανώφελη
τώρα την μετράς ν ανθίζει
σε σχηματισμούς ολέθρου
κι αναρωτιέσαι τόσα πικρά
πως χωράνε στις τσέπες
μιας σακατεμένης ουτοπίας,
τι θα μπορούσαν να μαζέψουν
απ το νέκταρ που δεν έμαθε ποτέ
του δίκιου σου το τραγούδι;
Και περιμένεις μήπως
ανθίσουν πάλι οι σιωπές.
Γαβρίλης Ιστικόπουλος / Από τη συλλογή
''Επισημάνσεις''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου