"Νύχτωνε, τα
φώτα απλώνονταν στη συνοικία, μουρμούριζε κι ο διάβολος στα αδιέξοδα/ αυτή η
καταραμένη ατέλειωτη υγρασία, έπεφτε βιαστικά πάνω μας, μας αγκάλιαζε/ που και
που, κάποιο ξεχασμένο άστρο ξέφευγε μέσα από τα σύννεφα, έλαμπε χαρούμενο/ όσο
οι έρωτες ξυπνούσαν ανήσυχοι κι έρχονταν, λόγια
αντάλλασσαν οι καρδιές."
Γιάννης Βέλλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου