ΜΟΝΑΞΙΑ

Ζωή Καρέλλη 

Πού θα πάμε, ψυχή, μ’ όλη τούτη

την εξορία που μέσα μας φέρνουμε;

Μαζί μας κανένας κι η μοναξιά

έγινε τόσο παράξενη, που είναι ίδια

με τη συντροφιά των πολλών ανθρώπων.

Μιλάς και σωπαίνεις και τα πράγματα

μένουν αδιάλλαχτα, σα να μην υπάρχει

θέληση καμιά, να τα κυβερνήσει.

Αστειότερες, οι θλιβερές προσπάθειες,

γιατί τόση απαισιοδοξία;… Σαν το τίποτα

να μεγάλωσε, να φούσκωσε αλλόκοτα,

δείχνει ένα πρόσωπο παράφορο δίχως μορφή,

έτοιμο να σκάσει, να βγάλει απ’ το νου,

όλα τα πλήθη που το κρατούν

και τώρα διασπώνται, σαν το τίποτα

να γίνετ’ ένα μυρμήγκιασμα.

Α, τι αθλιότητα περιέχουν

τα μάτια τής μοναξιάς!

Φύγετε τόσο μακριά,

που ποτέ να μη συναντήσετε πια

την μονάχην εικόνα σας,

καθώς φαίνεται, σήμερα, ολόκληρη.