ΗΤΑΝ ΜΙΚΡΟΣ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ

του Γεωργίου Αλεξανδρή 

Ξεχά­στηκ’ απρο­στά­τευτο κι ανέ­μελο παιδί,

στις στρά­τες τ’ ουρα­νού, στου ήλιου τα αλώ­νια

κείθε του φεγ­γα­ριού, των αστε­ριών πιο δώθε

παί­ζο­ντας με τα όνειρα και τη ζωή μετρώντας.

Με παρα­φύ­λα­γαν θεοί και μ’ απο­πή­ραν

που πέρασα την πόρτα τους και μπήκα στις αυλές τους,

θαρ­ρώ­ντας πως βεβή­λωνα τα όσια κι ιερά τους

κι απο­ρη­μέ­νος έφυγα πού τάχα να είχα φτάσει.

Έσκυψα κι αφου­γκρά­στηκα της γης την καλο­σύνη,

ένιωσα την ανάσα της να φτά­νει απ’ τους ναούς της

κάλε­σμα σε θύμη­σες  με προ­σευ­χές και ύμνους

κι ευτύ­χησα στον κόρφο της και στο γλυκό της βλέμμα.

Ήταν μικρός ο ουρα­νός  τ’ όνειρο  να χωρέ­σει.

Στα στή­θια της η γη το κρά­ταγε  ν’ ανα­πνέει.

Ξημέ­ρωνε  στα μάτια σου και η ζωή βια­ζό­ταν

κι αφέ­θηκα  στα χέρια σου  μαζί σου να τη ζήσω.