κι΄ εγώ μες
τους αιώνες
ούτε μάνα ούτε
κόρη αγωνιώ
πλέοντας στον
αστερισμό του ερμαφρόδιτου
τα μάτια μου
στραμμένα στην Ανατολή
Αυτή τη φορά
δε θά΄ ρθω πίσω σου Περσέα
θα σεβαστώ τη
βιαιότητά μου
-ακέφαλο
το άλογο ακέφαλος κι΄ ο καβαλλάρης-
Ιώ Ιώ
μάναμου με τα
πορτοκαλιά σου αδάκρυτα
κερατοφόρος
κόρη θαμμένη μες την άμμο
μια μέρα το
ταξίδι σου θα λήξει με το γαίμα
η Quelle
Bellina έρκεται δίπα στον Διγενήν
ήρθε το τέλος
εκείνου του μύθου που σας έλεγα
βομβάρδισαν
τις πολυκατοικίες
εισήλθε ένα
στοιχείο κόκκινο και άμορφο στο χώρο των γκρίζων κουτιών
η Αμμόχωστος
δεν είναι πια η ίδια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου