Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗς ΕΚΑΒΗΣ (απόσπασμα)

του Τάκη Γκόντη 

"Εισαγωγή":

Όταν ακόμα η Εκάβη εγκυμονούσε τον Πάρη είδε όνειρο ότι φλόγες έβγαιναν από το σώμα της. Κατέφυγε στους μάντεις, οι οποίοι, εξηγώντας το όνειρο, την προειδοποίησαν για το κακό που επρόκειτο να συμβεί αν έφερνε στον κόσμο το παιδί που κυοφορούσε, και αν το άφηνε στη συνέχεια να ζήσει. Η Εκάβη, από κοινού με το σύζυγό της τον Πρίαμο, βασιλιά της Τροίας, δεν πήρε την προειδοποίηση εκείνη "τοίς μετρητοίς", με αποτέλεσμα να συμβεί ότι γνωρίζουμε πως συνέβη στην Τροία. [ . . .]

Ποια τρέλα μ' έκανε του νου, ώρα κακιά, αχρεία

την πρόταση ν' αποδεχτώ του καταχθόνιου Δία

στο χρόνο πίσω να βρεθώ και με τον Πάρη βρέφος

στην αγκαλιά μου, ξέροντας της δυστυχίας το νέφος

πως καταφθάνει ανήλεο, ψηλά από τη Τροία

- εκτός . . .κι αν πάρω απόφαση, ανείπωτη, αθλία;

Απόφαση τόσο σκληρή, που η σκέψη δεν αντέχει

- μια ευκαιρία δεύτερη η Τροία για να έχει.

Να μη χαθούν τόσες ζωές που σα να 'ταν παιδιά μου

τις θρήνησα και τις θρηνώ μαζί με τα δικά μου.

Η Τροία η πανέμορφη αλώβητη κι εκείνη

περήφανη, αδούλωτη κι απόρθητη να μείνει. [. . .]

ΟΠΩΣ ΞΕΚΟΛΛΑΕΙ ΕΝΑ ΦΥΛΛΟ

Πεθαίνουν οἱ ποιητὲς

δίχως τιμὲς καὶ φανφάρες

σὲ ἄκρα σιωπὴ

καὶ ἡ φύση

ξεκολλάει ἕνα κίτρινο φύλλο

καὶ τὸ ἀφήνει νὰ πέσει στὴ μνήμη.

 Εἶναι βέβαιο

ὅτι ἔτσι τοὺς πρέπει νὰ σωπάσουν:

Δίχως φανφάρες

ποὺ νὰ διαταράσσουν

τὸ χάδι τ’ ἀνέμου στὰ λίγα μαλλιὰ

τὴ μετέωρη νότα στὰ χείλη

καὶ τὸ τελευταῖο σπινθήρισμα μιᾶς ἰδέας στὸ βλέμμα

ποὺ τοὺς πῆρε μαζί.

Εἶναι βέβαιο ὅτι ἔτσι τοὺς πρέπει

γιατὶ μόνον ἔτσι πεθαίνουν οἱ ποιητὲς

καὶ γεννιοῦνται

κάθε φορὰ ποὺ ἕνα κίτρινο φύλλο

πέφτει στὸ ποτάμι καὶ ταξιδεύει..