Όπως ξεκολλάει ένα φύλλο

του Τάκη Γκόντη 

Πεθαίνουν οἱ ποιητὲς

δίχως τιμὲς καὶ φανφάρες

σὲ ἄκρα σιωπὴ

καὶ ἡ φύση

ξεκολλάει ἕνα κίτρινο φύλλο

καὶ τὸ ἀφήνει νὰ πέσει στὴ μνήμη.

 Εἶναι βέβαιο

ὅτι ἔτσι τοὺς πρέπει νὰ σωπάσουν:

Δίχως φανφάρες

ποὺ νὰ διαταράσσουν

τὸ χάδι τ’ ἀνέμου στὰ λίγα μαλλιὰ

τὴ μετέωρη νότα στὰ χείλη

καὶ τὸ τελευταῖο σπινθήρισμα μιᾶς ἰδέας στὸ βλέμμα

ποὺ τοὺς πῆρε μαζί.

Εἶναι βέβαιο ὅτι ἔτσι τοὺς πρέπει

γιατὶ μόνον ἔτσι πεθαίνουν οἱ ποιητὲς

καὶ γεννιοῦνται

κάθε φορὰ ποὺ ἕνα κίτρινο φύλλο

πέφτει στὸ ποτάμι καὶ ταξιδεύει.