Ξεκλειδώνω την
πόρτα
ανάβω το φως
από το ταβάνι
κρέμεται η μνήμη
σα σφαχτάρι.
Σουρώνουν οι
μέρες που έφυγαν
τα χρόνια που
έρχονται
η υγρασία σαν
φρέσκο αίμα
πλημμυρίζει τα
πλακάκια.
Δεν ξέρω πώς
να τη στεγνώσω
η σιγαλιά του
σπιτιού
τραυλίζει
δικαιολογίες
δεν υπάρχει
άλλη.
Μνήμη σχεδόν
πλήρης
από τώρα και
στο εξής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου