Έθιμα / Άργης Κόρακας

Ω τα όμορφά μας έθιμα, που αγάλια αγάλια σβύνουν

στο πέρασμα της νέας ζωής, σαν κύμα ακρογιαλιάς,

που ως φτάσουν το του πέλαγου τα κύματα το αρπούνε

και στην ορμή το πνίγουν της υγρής τους αγκαλιάς!

Νυφούλα, ως κοντοστάθηκες στην κορυφή της σκάλας,

πριν την κατέβης για να πας στο νέο σου σπιτικό,

σταυροκοπήθης τρεις φορές κι' έγειρες το κορμί σου

σ' ευλαβικό χαιρετισμό μαζί κι' ευχαριστώ.

Του πατρικού σου του σπιτιού ξένος εγώ, διαβάτης

κι' ολόξενος για σένα, ως σ' είδα εκείνη τη στιγμή,

πώς η καρδιά μου εράγισε, γιατί άφηνες το σπίτι,

όπου γεννήθης, κι' έφευγες για μια άγνωστη ζωή!