Δωριείς και Ξυλοκόποι

της  Ελένης Δημητριάδου Εφραιμίδου

Η ΑΛΛΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Αν όταν τραγουδάς,

ενώνεις το απέραντο

και ένας άνθρωπος στον Βόρειο Πόλο

παύει να κρυώνει,

σταματάει το βήχα του,

ξεχνάει το ουρλιαχτό του,

βγάζει το παλτό του

γιατί ζεσταίνεται,

αν είναι ανώνυμα μαζί σου,

χορδή που πάλλεται,

αν το κενό κρύβει τους κραδασμούς του,

αν έχει τη δύναμη του ελάχιστου

κι η στάχτη είναι πλάνη

που διαλύει την αίσθηση,

αν μια χορδή

είν’ η πραγματικότητα,

τότε, δεν είναι πόνος

να πεθάνεις.

Σ’ ΕΝΑΝ ΝΑΡΚΙΣΣΟ ΗΓΕΤΗ

Όταν μιλάς, σαν να καλπάζεις μόνος,

να σκέφτεσαι και μένα

που υπάρχω εδώ

ταΐζοντας πουλιά,

χαράζοντας ονόματα

σ’ αυτήν την ομίχλη.

Ακίνητη σ’ αυτό το καθεστώς

με τα χέρια ανοιχτά.

Περιμένοντας αυταπάτες

και προπαντός απουσίες.

ΩΔΗ ΣΤΟ ΚΕΝΟ

Ανάπηροι στην κεντρική πλατεία

πάνω σε καροτσάκια ηλεκτρικά.

Ένα φλιτζάνι κούφια ελευθερία

αχνίζει στον αέρα ειρωνικά.

Περνούν οι μέρες σαν τις νύχτες.

Κλειστά βαγόνια αφήνουν μιαν οσμή.

Πάνω στα τραπέζια δόντια από Χειμώνες

μασούν σαν τα μαχαίρια την ορμή

.....

[…] Βαθιά στην πολυθρόνα της η Μάνα μου,

με κρεμασμένο ένα άδειο γάντι στο χεράκι της

εξευμενίζει τους πνιγμούς.

 Ξένα νερά ορμούν στο σπίτι,

 η ντουλάπα αδειάζει αργά τα ρούχα της,

νωχελικές στάσεις παίρνουν τα παπούτσια της,

τα έπιπλα κολυμπούν …..

 ΔΩΡΙΕΙΣ ΚΑΙ ΞΥΛΟΚΟΠΟΙ 

[…]Περνάμε ανάμεσα από Αχαιούς νεκρούς

που έχασαν τη γλώσσα δίχως μάχη.

[…]Τι Τυρταίος ,τι Αρχίλοχος,

δεν είμαστε για Ελεγείες και Θούρια.

Μετά από κάθε παρακμή,

έρχονται οι ξυλοκόποι. 

ΚΕΝΟ ΚΑΙ ΠΑΜΠΑΛΑΙΟ

 Τέλος σημαίνει

πως κάποτε υπήρξε ένας κόσμος.

Τέλος πως δεν υπάρχει κόσμος.

Τέλος είναι η βία.

Είναι οι άνθρωποι που αρπάζουν απ' τις πλάτες

άλλους ανθρώπους.

Λύνουν τα χέρια τους

για να τραντάξουν τη γη.

Το είδαμε όταν

τα μάτια τους κύλησαν στο χώμα

μαζί με τα λεμόνια που κρατούσαν

κι έγιναν πέτρες ξαφνικά.

Και είδαμε πως, από τότε, μικροί πλανήτες

γύρω τους γυρίζουν

κι εκείνοι μένουν στο κενό.

Τα πόδια τους κρυμμένα είναι στην αφάνεια.

Το σώμα τους κανείς δεν το βλέπει.

Ακίνητο είναι.

Μόνο πού και πού μια λεπτή κλωστή

στο σκοτάδι φωσφορίζει,

όταν ο άνεμος κινεί τα δάχτυλά τους

για να θυμίζει πως κάποτε υπήρξε αυτός ο κόσμος.

ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ

Πιστεύω στη φυσαρμόνικα

που οι μαύρες τρύπες της

μεταμορφώνουν

τα αδιέξοδα του στήθους μας

και γίνονται αρμονία

τα κρεματόρια.

ΟΤΑΝ ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΔΡΑΠΕΤΕΥΟΥΝ

Όταν οι άγγελοι δραπετεύουν απ΄τον Παράδεισο

μοιράζουν τσίπουρο, μαριχουάνα και χασίς.

Κρασί από λευκό σταφύλι,

πέντε μεγάλα βαρέλια λησμονιάς,

επτά ασκιά απόσταγμα καρδιάς,

τρεις μεθυσμένους ουρανούς

και ένα σύννεφο.

Εκεί να χορέψεις.

Όταν η Βιθυνία σου χαμογελά.

Πράσινη φουντουκιά του Πόντου.

Υψώνοντας τα χέρια σαν κλαδιά,

αγγίζοντας φεγγάρια,

φανάρια που γεμίζουν μνήμες

κι ανάβουν στο σκοτάδι ένα φιτίλι.

Εκεί να χορέψεις ζαλισμένος.

Αρχαίος στη γεύση ουρανίσκος

κι εκείνοι θα χτυπήσουν ρυθμικά τις παλάμες τους,

θα ρίξουν τα λευκά φορέματα τους στη γη

και δε θα ξαναφύγουν πια,

γιατί βρήκαν άλλον Παράδεισο.

Νικομήδεια, Σεπτέμβριος, 2012

εκδ. Γαβριηλίδης, 2014