Το καναρίνι

του Βασίλη Ρώτα

Το καναρίνι στο κλουβί

με πόση χάρη κελαηδεί!

Μα εγώ τον όμορφο σκοπό

πώς τον ακούω θλιβερό!

Χωρίς ν’ απλώνει τα φτερά

πού τήνε βρίσκει τη χαρά;

Πώς η μικρούλα του η ψυχή

τήνε βαστάει τη φυλακή;

Το κοριτσάκι ζωηρό

του κάνει χάδια ένα σωρό,

του δίνει ζάχαρη πολλή

και του λαλεί και το φιλεί,

μ’ αυτό με κομπιαστή λαλιά

σάμπως παράπονο αρχινά.

Πώς η μικρούλα του η ψυχή

τήνε βαστάει τη φυλακή;

Χρόνο το χρόνο, ολοζωή

μόνο του μέσα στο κλουβί;

Και να θωρεί τον ουρανό

από δωμάτιο σκοτεινό;

Και να μην παίζει στα κλαδιά

μαζί με τ’ άλλα τα πουλιά;

Πώς η μικρούλα του η ψυχή

τήν ε βαστάει τη φυλακή;