Μην απορείς, μητέρα

 του Ανέστη Ευαγγέλου

Μην απορείς, μητέρα, μην τρομάζεις

τούτα τα ποιήματα διαβάζοντας. Θα τα βρίσκεις, βέβαια,

λίγο στενάχωρα, σάμπως να θέλουν

από τις λέξεις μέσα να βγουν. Ίσως, ακόμα,

το γιο σου μέσα τους να μην αναγνωρίζεις. Κι όμως

δικά του είναι μητέρα· αυτόν εικονίζουν.

Πάσχουν κι αυτά όπως κι αυτός από ασφυξία,

χάνονται μέσα τους, γυρίζουν, επιστρέφουν,

πάσχουν να βγουν από τις λέξεις όπως κι εκείνος

πάσχει να βγει από το πετσί του μέσα.

Μην απορείς, μητέρα, μην τρομάζεις· προ παντός

μη σε κυριέψει απελπισία· κάτι στηρίζει

το γιο σου, που εσύ δεν βλέπεις:

μέσα του, από τα πόδια ως την κορφή, είναι μια κολόνα

που τον στυλώνει, τον κρατά μ' όρθιο κεφάλι,

που τον ψυχώνει, βήμα με βήμα, αγκώνα με αγκώνα,

μέσ' απ' τα ερείπια ν' ανοίγει δρόμο και να προχωράει