Ο πηλός του άλλου

Ν.Βρεττάκος

Δε θα ανακάλυπτα δίχως εσέ την ψυχή μου.

Μεγαλώνει στο βλέμμα μου ο θρόμβος

του ιδρώτα σου, γίνεται μάζα νερού

που γκρεμίζεται από έναν ψηλό καταρράχτη.

Γνωρίζω τα δάκρυα, το αίμα σου.

Μια ζωή και δεν έφυγαν ποτές απ'τα χέρια μου.

Πλάθω τον πόνο σου καθώς ο καλός

Σιφναίος τον πηλό σου. Δίχως εσένα,

το δικό σου πηλό, εγώ δεν θα είχα

όνομα, όπως ένας κάποιος ψαράς,

ένας κάποιος βοσκός ή σ'ένα δάσος

του Ταϋγετου ένας σκίουρος