Ο καημένος

του Ζαχαρία Παπαντωνίου 

Στο λιβάδι ξεχασμένος

  ένας γάιδαρος βοσκούσε·

τίποτ’ άλλο δε ζητούσε

  ο καημένος.

Το χορτάρι του μασούσε

  κι ήταν τρισευτυχισμένος

και το ξύλο λησμονούσε

  ο καημένος.

Και την τύχη ευχαριστούσε,

  που δεν ήταν φορτωμένος,

και τα δυο του αυτιά κουνούσε

  ο καημένος.

Τους εχθρούς του συχωρούσε

  κι ήτανε συχωρεμένος,

και τον κόσμον αγαπούσε

  ο καημένος.

Το Θεό παρακαλούσε

  για να μείνει εκεί δεμένος

και να βόσκει όσο θα ζούσε

ο καημένος.