Νοσταλγία

της Μαρίας Πεπικίδου 

Απομακρυσμένη μου επιγραφή με τη μορφή της άρνησης να με τυλίγεις σαν μυθιστόρημα μες στης σιωπής το σκοτάδι γράφοντας με την ψευδαίσθηση της ανθρώπινης φύσης μου.

Δεν πρόκειται για τίτλους εντυπωσιασμού, δόξα κι επιτυχίας, έτσι βγαίνουν αυθόρμητα για εσένα μόνο γέννημα ευτυχίας. Για να αποτυπωθεί μια όμορφη συνάντηση για εμάς χαρά μου την πόρτα ανοίγω της ψυχής να 'ρθεις στην αγκαλιά μου. Σβήνουν σιγά, σιγά τα φώτα και το φεγγάρι πάλι γέρνει στο μέρος όπου κάθομαι και βάφω τα όνειρά μου.

Ύμνος στα χείλη μου γλυκός και θαύμα σαν σε φέρνει να εξιστορώ αγάπη μου τα λόγια της καρδιάς μου.

Αν μέσα στα καλούπια της λέξης

χωρέσω ότι αισθάνομαι για εσένα

θα πουν με τη βοήθεια της τέχνης

πως έγινα ποιήτρια για έναν._