Ως το τέλος της ζωής

 της Μαρίας Πεπικίδου

Άνοιξα τα βλέφαρα

την Άνοιξη να δω.

Βρήκα αυτό που έψαχνα

στα μάτια σου τα δυο.

Γλυκό ξενύχτι

με γεύσεις παραδείσου.

Δεμένη στη μοίρα

στα όνειρα της ζωής σου.

Ένιωσα την ανάσα μου

μαζί με την πνοή σου.

Ζω μέσα στο πέλαγος

τώρα της ηδονής σου.

Η όψη σου είναι αφορμή

για να υπάρχω.

Θέλω το φιλί σου

να πιω να ξεδιψάσω.

Ιστορία αγάπης

που ανατέλλεις κάθε αυγή.

Καλοκαίρια και Χειμώνες

στο παρόν μου ζεις.

Λάφυρο με κατέκτησες

μες στην αγκαλιά σου.

Μπλέχτηκα στο βάθος

στο νήμα της καρδιάς σου.

Να μου ζεστάνεις το κορμί

σε νύχτες παγωνιάς.

Ξεσήκωμα αισθήσεων

πάνω σου με φοράς.

Ο έρωτας και η λογική

στην σκέψη βασιλεύουν.

Πασχίζουν ως την κορυφή

συχνά να μας πηγαίνουν.

Ριγώ την ώρα της στιγμής

σαν βρίσκομαι κοντά σου.

Σαν επουράνιος Θεός

στης γης τα έγκατά σου.

Το νου μου αποπλανείς

κι όλη με ξεγυμνώνεις.

Υπάρχω εδώ για σένα

με πάθος μου δηλώνεις.

Φουρτούνα του Αιγαίου

μας δίνει το ρυθμό.

Χείμαρρος είναι τα λόγια

μες στο λογισμό.

Ψιθυριστά μονολογώ

στα χείλη τ' όνομά σου..

Ως το τέλος της ζωής

θα 'μαι μόνο δικιά σου.