Το Σαράι

Ανδρομάχη Διαμαντοπούλου Φιλιππίδου

Μες του Βοσπόρου την αγκαλιά

με το αεράκι του Ελλήσποντου στα φλογισμένα μάγουλα Σε σκέφτομαι·

Από το μιναρέ ακούγεται

Νωχελική η φωνή του Χότζα

Και 'γω έκθαμβη προσέρχομαι στο τζαμί Σου…

αγρίμι και θήραμα μαζί

Ντυμένη με πέπλα σαν τη Φατιμά, κοντά Σου έρχομαι

Χείλια στο χρώμα του Ροδιού…  Είμαι Εδώ!

Με την σβελτάδα ζαρκαδιού, μπροστά Σου εμφανίζομαι

μετά, με ένα πέταγμα περιστεριού· εξαφανίζομαι!...

Σου γνέφω … ατίθασα

Μες του Ντολμάμπαχτσε τους κήπους… σε καλώ!

Σαν πεταλούδα κάθομαι στα χέρια Σου

Θέλω να δεις τα χρώματά μου

μα μόλις μ’ αγγίξεις…

Θα φύγω!

Θέλω να με πιάσεις

Πάρε τα κλειδιά απ’ το Σαράι

κι έλα την νύχτα να με κυνηγήσεις

μέσα στις χίλιες και μια κάμαρες… θέλω να χαθούμε!

Με κλειστά τα μάτια·

θα ακούς την φωνή μου και θ’ ανοίγεις πόρτες…

Άκου το γέλιο μου,

Όλο μέσα απ’ την καρδιά μου… βγαίνει  

να το ακολουθείς.

Ανεβαίνω την σκάλα την στριφογυριστή

Τρέχα! Ακούς τα βήματά μου;

Η σκάλα όλο κρύσταλλο και ξύλο μαόνι. Λαχάνιασα

Ανεβαίνουμε… από πάνω μας, ο θόλος με τα βιτρό.

Χάιδεψε το μετάξι.

Όλα χρυσά κι όλα δικά μας! Ανεβαίνουμε! Πιάσε το βελούδο!

Τα βήματά μας τώρα χάνονται…στα περσικά χαλιά.

Λύσε τις κορδέλες, τους φιόγκους. Άγγιξε το σατέν.

Πάμε στ’ ανάκλιντρα.

Πιάσε το κορδονέτο… την τρέσα!

Πάρε το μενταγιόν!

Τρυφηλά κλωθογυρίζουμε τώρα

Στριφογυρίζουμε στην σκάλα

-λιλά, μενεξεδιά μου μάτια-

ο μισοφέγγαρο μας κερνά ρασόλι

Θόλωσα…

Έφυγα… κατιφές, χνούδι έγινα…

Τώρα με λένε χάδι. Τώρα με λένε ναζί!

Ο θρόνος, ο θρόνος!

Ηγεμονικά, ζηλότυπα,

γίνε ο Μέντοράς Μου!

Φτάσαμε στον Μιναρέ

Σποράς Γίναμε Λευκό Χνούδι!

Φύσα Με

Εβίβα. ΝΙΚΗΣΑΜΕ

Όλα τα χρυσάφια δικά μας κάναμε.

Εσύ Εμίρης. Εγώ εικόνα Ονείρου.

Απόψε πάλι… ονειρευτήκαμε.

'Α Βραβείο Ερωτικής Ποίησης του πρώτου Πανελλήνιου Ποιητικού Διαγωνισμού από τους σύλλογο «Οι φίλοι των Επτανήσων». 2014