Λήθη

του Λορέντζου Μαβίλη 

Καλότυχοι οι νεκροὶ  που λησμονάνε

την πίκρια της ζωής. Όντας βυθίσει

ὁ ήλιος και το σούρουπο ακλουθήσει,

μην τους κλαις, ὁ καημός σου όσος και νάναι.

Τέτοιαν ώρα οι ψυχὲς διψούν και πάνε

στης λησμονιάς την κρουσταλλένια βρύση·

μα βούρκος το νεράκι θα μαυρίσει,

ἂ στάξει γι᾿  αυτὲς δάκρυ όθε ἀγαπάνε.

Κι αν πιούν θολό νερό ξαναθυμούνται.

Διαβαίνοντας λιβάδια ἀπὸ ασφοδίλι,

πόνους παλιούς, που μέσα τους κοιμούνται.

Ἂ δε μπορείς παρά να κλαις το δείλι,

τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν:

Θέλουν μα δε βολεί να λησμονήσουν.