Γυναικα που µεθας

Γυναικα που µεθας µε το φεγγαρι. 
Της Μερας, θαλασσα µου, Μητρα αιωνια. 

Χαραξε το ονοµα σου, στην πλωρη της Ψυχης µου.

Χτισε βωµο διαυγαστη,γηινων και ουρανιων. 

Στιγµων λειψων, που αναπαφασιστες πετρωσανε στο Χρονο. 
Μαρµαρωσαν τη Μοιρα µας, θολωσαν το φεγγαρι. 
Το καπνισαν, το µαγεψαν, το σκορπισαν σε Κηπο. 
Που αλµυρισµενη λησµονια, Ανασα που επιµενει. 
Να ξεκλειδωνει της Ψυχης, τα θολερα υπογεια. 
Και να φωτωνει τα ενκαρδια, αρριφνητα σκοταδια.