Ο Σεπτέμβρης μου (απόσπασμα)

ΣΙΩΠΗ

Γυμνοί ήχοι.

Σιωπή.

Ανούσια αύριο

νεκρά σήμερα.

Σιωπή.

Λόγια που δεν άκουσα.

Λόγια που δεν είπαμε.

Νεκρά αύριο

ανούσια σήμερα.

Σιωπή.

Μονολιθική σιωπή, γρανιτένια.

Πέτρες που ξάσπρισε ο ήλιος

εκεί που κυβερνά η θλίψη.

Χωρίς αύριο.

ούτε καν εκείνο το ανούσιο αύριο.

μόνο σιωπή.

*

ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΚΑΙ ΒΑΛΕ

Τα όνειρά μου, αγκάθια στο πλευρό μου.

Τώρα που ο πόνος έγινε αγχόνη.

Ψάχνω τα αύριο που πέταξαν μακριά

κουρελιασμένοι χαρταετοί στου αγέρα την λύσσα.

Κάνει κρύο

και οι πληγές μου πονάνε περισσότερο στο κρύο.

Στο θολό ορίζοντα

αυτοκτονούν οι σκέψεις

πάνω στων ελπίδων μου τα πτώματα.

Νιώθω βαρύς κι ανούσιος

σαν το Σύμπαν που με περιτριγυρίζει.

Καταμεσίς του κόσμου, κι όμως

μοιάζει σαν να στέκομαι στην κορυφή

ενός γυμνού βουνού.

Και φυσάει.

Από τότε που γεννήθηκα, φυσάει.

Το δράμα μου, να αφουγκράζομαι μόνος.

Το δράμα μου, η απόλαυσή μου.

Κι ο λόγος βάσανο.

Κλεισμένος σε ένα νεκρό, παγωμένο κάστρο

από συρματόπλεγμα.

Τέσσερις δεκαετίες και βάλε.

Κι οι μαριονέττες πάντα θα χορεύουν

στου αγέρα την λύσσα.

Ακόμα κι όταν θα έχω φύγει.

Τέσσερις δεκαετίες και βάλε.

 εκδ. Διάνυσμα 2014