Διόλου δεν με μέλλει

Την ώρα που ακροβατώ,

σιωπώ...

Με Υπομονή κι Επίγνωση,

το όνειρό μου προσεγγίζω,

καθώς μιά γκρίζα σκοτεινιά,

την Πεθυμιά μου επισκιάζει....

Ισορροπώ στης σκέψης μου το βάρθρο,

και από εκείθε Αψηλά,

κραυγάζω,

κατά πως θα τόθελα εγώ,

η Άλλη Μέρα νάναι!

Αλλάζω ευθύς το ΄Υφος μου,

καθώς από τον Λήθαργο ξυπνώ,

κι ακούω μες τη σιωπή,

να χλιμιντρίζει η καρδιά μου!

Κι ύστερα....πάλι Σιωπή,

και Στοχασμός....και ΄Υπνος!

Κι αναρωτιέμαι διαρκώς...

Είμαι άραγε ένας Πλούσιος Καλός;

Ένας Κακός Φτωχούλης;

Τι τάχα να είμαι από τα δυό;

Διόλου δεν με μέλλει.