καλύτερα έτσι

που πήγαν οι συντρόφοι μας οι καρδιακοί..
λίγες οι μέρες κείνες που θυμάσαι με φως
τραβούσαν θαρρετά με το γέλιο στ'ανηφόρι 
κοιμισμένη δύναμη η ψυχή 
ορίζει τη μοίρα της κι ακολουθεί ...

τ'αλφαβητάρι της ζωής μαθαίνουμε απ'τα γεννοφάσκια μας
με το συλλάβισμα να σέρνει τη σκουριά μας στους αιώνες...

όπως και νά'χει,...
εσύ προτιμάς κείνους τους κολασμένους 
αλλά με την ανθρωπιά στο κούτελο
καλύτερα έτσι....
παρά εκείνους με τις λεπτεπίλεπτες ανάσες
και τα γιάλινα βλέμματα 
το φως απλώς τους βλέπει, δεν τους αγγίζει
όταν μάθεις να σπας τους βράχους όλα τα χρόνια  σου
κρυφά τα βράδια τρυπώνει η ηλιαχτίδα στα σκοτάδια 

κι αν με ρωτήσεις τώρα να σου πω γιατί τα γράφω όλα τούτα
μη με ρωτάς καλύτερα...
ψέμματα θα πω

σίγουρα θα θέλεις να ξέρεις πως είσαι κι εσύ ένας απ'αυτούς
δεν ξεχωρίζεις μέσα στο πλήθος
ποιοι είμαστε, γιατί είμαστε, που πάμε....
μονάχα η άρνηση λειτουργεί μέσα σου περίεργα ...
αυτή σε κρατάει διαυγή
γιατί τότε γίνεσαι παιδί 
κι εκεί βρίσκεις τη φαμελιά σου...
πρώτη φορά που νοιώθεις ήμερα.....τα μάτια σου