ΣΤΟ ΤΑΞΙΔΙ

Σαν τη φρεγάτα π΄ όλο περηφάνεια

απ΄  το φτωχό λιμάνι ξεμακραίνει

καμαρωτή, γιομάτη από ζωντάνια

είν΄ η κοπάλα τούτη που διαβαίνει.

Σαν τη γαλέρα που κεχύθη

και φούσκωσαν τ΄ άσπρα πανιά της

έτσι τ΄  ανέγγιχτά της στήθη

μεστώσαν στην αποθυμιά της.

Κι ούτε καν στέκει να κοιτάξει

το λιμανάκι πόχει αφήσει.

Ποιος το γνωρίζει που θ΄ αράξη

μέσα στ΄ ονείρου το μεθύσι.

Καρδιά της κόρης που δεν ξέρει

κι ούτε καθόλου λογαριάζει

το κύμα τι μπορεί να φέρει

κι ο ουρανός το πόσο αλλάζει.

Ω νάταν τρικυμι΄ αν έρτη μαύρη

πρι σκοτεινό βυθό αντικρύσει

στου γυρισμού το δρόμο ναύρη

το λιμανάκι πόχει αφήσει!