Απέραντη ερημιά

Απέραντη ερημιά

τη στόχασή μου δέρνει,

κι ένα πηγάδι άπατο,

νοιώθω ανοιχτό μπροστά μου...

Κουράστηκα να περπατώ

μονάχος Στρατοκόπος!

Βιάζω τις δρασκελιές μου ανόητα,

μιάν όαση γυρεύοντας,

το λιανισμένο μου κορμί,

εκεί να ξαποστάσω.

Ψάχνω δεντρί,

στον ίσκιο του από κάτου,

να ξαναρθούν στον ύπνο μου

της νιότης μου της μακρινής,

θύμησες και ονείρατα

από ΄Ανοιξες παλιές,

που σκέπασαν τα χιόνια...

Και μες του στοχασμού

το άφωτο σκοτάδι,

οσμίζομαι στ' αγέρι τ' αλαφρύ,

τον ερχομό μιάς ΄Ανοιξης καινούριας.

Θαρρώ, πως θάναι τούτη η ΄Ανοιξη,

στους κάμπους τους γαλήνιους του ονείρου,

διαφυγή γιά κόσμους άλλους!