Συνέντευξη με την Εκπαιδευτικό – Ποιήτρια Κουφογάζου Φωτεινή: Όλα είναι Ποίηση ...όλα μπορούν να σου δώσουν θέμα, αρκεί να σταθείς... ν' αφεθείς, ν' αφουγκραστείς τον παλμό...

γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

Δεν αισθάνεται  ποιήτρια και δυσκολεύεται να αποδεχτεί αυτό τον τίτλο. Όπως η ίδια αναφέρει: «Θαυμάζω τους ανθρώπους της Τέχνης αλλά ... μπρος στο μεγαλείο όλων των μεγάλων μας και καταξιωμένων Ποιητών.» δεν νιώθει «ποιήτρια» Γεννήθηκε στην Φαρκαδόνα Τρικάλων. Εργάζεται ως εκπαιδευτικός και πλησιάζει η ώρα που θα παραδώσει μαζί με τα πρωτόκολλα, μολύβια και γόμες στους χώρους εκεί « ….όπου πήγαινα από τις 7.00π.μ έκανα έναν καφέ και καθόμουνα στο παγκάκι.... μια γαλήνη ....κατάφυτη η αυλή (στο Πανόραμα ήμουνα 8 χρόνια) με τα πουλιά να έρχονται στα πόδια σου ...οι εποχές να σου αφήνουν πάντα τις πιο όμορφες εικόνες...» Γνωρίσαμε την ποίησή της μέσα από ιστοσελίδες του διαδικτύου  και από κοινωνικά δίκτυα στα οποία αναρτά ποιήματά της. Όπως αναφέρει η ίδια η " η Ποίηση νομίζω ήταν η βαθιά μου ανησυχία" Τα ποιήματά της εξωτερικεύουν και αναδεικνύουν το ανήσυχο και ασυμβίβαστο της προσωπικότητάς της. Λατρεύει τη Ελληνική γλώσσα Γλώσσα και αγωνίζεται μέσα από τους στίχους της γι αυτή.

Εμείς την ευχαριστούμε μέσα από την καρδιά μας, που μας εμπιστεύτηκε σκέψεις και απόψεις, σε μια άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Κυρία Κουφογάζου,  γνωρίσαμε την ποίησή σας, μέσα από σελίδες του διαδικτύου, όπου δειλά- δειλά είχατε αρχίσει να αναρτάτε ποιήματά σας. Πως βλέπετε αυτό το μικρό σας  μέχρι τώρα ταξίδι στον χώρο της ποίησης;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ένα ταξίδι , ακριβώς, που δεν γνωρίζεις που σε πάει... «να εύχεσαι να 'ναι μακρύς ο δρόμος... γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.» κατά το μεγάλο μας Ποιητή Κων/νο Καβάφη

κι αυτό θεωρώ είναι το ενδιαφέρον και το μυστήριο όλο, ένα ταξίδι στον  άγνωστο ουσιαστικά κόσμο της ψυχής μας είναι σαν να κολυμπάς σε μια θάλασσα ,να σκαρφαλώνεις σ' ένα βουνό ή να σκάβεις τη γη βαθιά να βρεις πηγή να ξεδιψάσεις .Ακολουθώ το μονοπάτι μου, δε γνωρίζω που θα με βγάλει, κάτι μέσα μου, ορίζει την κατεύθυνση, σωστό ή λάθος το  αφήνω να με παρασύρει, λυτρώνομαι.

Άκουγα πρόσφατα σ' ένα βιντεάκι το Γιάννη Ρίτσο με θέμα  «το πως γράφω» δεν ξέρω κι εγώ πως γράφω , δεν μπορώ να μη γράφω, η γραφή δεν είναι ένα πάρεργο, δεν είναι ένα χόμπι, αλλά μια βαθύτατη αναγκαιότητα, όχι προσωπική αλλά καθολική αναγκαιότητα, επαφής επικοινωνίας, ενός πλατύτατου κλίματος αδελφοσύνης πέρα από τις διαφορές  παραμερίζει εκείνα τα στοιχεία που χωρίζουν τους ανθρώπους είναι κομμάτι αναπόσπαστο τώρα πια της ζωής μου «οι ποιητές είναι οι οργανωτές του κοινωνικού συναισθήματος»

Ποίηση, μισή πραγματικότητα, μισή όνειρο ή το ένα πόδι στη γη και το άλλο στο κενό ή όπως το λέει ο Ελύτης«Αν δε στηρίξεις το ένα σου πόδι έξω από τη γη/ ποτέ σου δε θα μπορέσεις να σταθείς πάνω της».

ΕΡΩΤΗΣΗ: Πως γεννιέται ένα ποίημά σας;  Και κυρίως από πού εμπνέεστε;  Πως γεννιέται ένα ποίημά σας; Και κυρίως από πού εμπνέεστε; Υπάρχουν συγκεκριμένα θέματα που σας απασχολούν;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Άπειρα τα ερεθίσματα.... μια εικόνα , μια λέξη , ένα τραγούδι, κάποιο συναίσθημα δυνατό, κάτι που θα με αγγίξει ανάλογα με την ψυχολογική διάθεση

η ανησυχία  ο προβληματισμός για πολλά θέματα κοινωνικά, φιλοσοφικά, η Φύση με εμπνέει , τα παιδιά, η Αγάπη στην γενικότερη και ανώτερη αρχή της ,ο Έρωτας ....η ίδια η ζωή!!!!!!!!

Αυτή κι αν είναι Ποίηση θα έλεγα στο μεγαλείο της.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Η θεματολογία σας θα υποστήριζα ότι δεν είναι συνηθισμένη ή ο τρόπος που προσεγγίζετε τα θέματά σας, προκαλεί έντονα το ενδιαφέρον. Που θα κατατάσσατε την ποίησή σας σε κάποια κατηγορία με βάση την θεματολογία της;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Θα έλεγα φιλοσοφική, με την έννοια της Αναζήτησης, στο κομμάτι που αφορά το Αιώνιο ζήτημα της ζωής , του θανάτου , της Ύπαρξης της  Γένεσης του Κόσμου ,του ανθρώπου.

στο εξαίφνης

στέκεις μετέωρος....

το νοητικό σε εξέλιξη

Πλατωνικός ο Ενιαυτός

δικλείδα προστασίας η Γνώση

μη οριοθετημένη στην Αγνωσία μας...

τελος του κύκλου..

δι-εύρυνση

δια-πλάτυνση

Δι-αύγεια

Οι βιωματικές καταστάσεις πολλές φορές μας οδηγούν σε τέτοια μονοπάτια, η απώλεια κι ο θάνατος, ο Πόνος-πόνος βαθύς, σε αναγκάζει ν' αρχίσεις να βλέπεις διαφορετικά τα πράγματα το εξαίφνης στη ζωή μας δεν μας αφήνει αδιάφορους..... μονάχη η ψυχή σαν απομένει τα επεξεργάζεται και τα διαχειρίζεται όλα διαφορετικά, Μια ανατροπή θα έλεγα για το επέκεινα

Έφυγαν….. χάθηκαν αγαπημένα πρόσωπα

στήριγμα και ανάσα της ζωής μας.

Όλα τώρα ανατρέπονται, αλλάζουν όψη.

ο θάνατος με ξεψύχησε, λύγισα, προβληματίστηκα

η γνώμη μου γι’ αυτόν μετράει τώρα.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Όλοι, όσοι ασχολούμαστε με την ποίηση, είχαμε ως αρχή, ως βάση κάποιους ποιητές. Τουλάχιστον η ποίηση ορισμένων αποτέλεσε το έναυσμα για να ξεκινήσουμε. Εσείς είχατε τέτοιους «δασκάλους»

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: «Τα φάρμακά σου φέρε Τέχνη της Ποιήσεως, που κάμνουνε- για λίγο- να μην νιώθεται η πληγή.»

    Ο  Καβάφης με συγκινούσε αφάνταστα από τα σχολικά μου χρόνια... με άγγιζε ιδιαίτερα να πω, άλλα βαθύτερα νοήματα... ποιο να πρωτοαναφέρω από τα ποιήματά του ..

Αφιερωμένο στον ποιητή των ποιητών

Είναι τρελό οπού ακολούθησες πιστά

μιαν άγονη πορεία που δε σε υπάγει σε λιμάνι

παρά σε ταξιδεύει προς το άγνωστο συνειδητά

δίχως και να σκεφτείς πως ίσως να ‘ναι πλάνη.

Τους ούριους ανέμους δε θα βρίσκεις πάντοτε

την εύνοια της τύχης σου θα θε να ψάχνεις

τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες σαν άλλοτε

θέλεις δε θες ξωπίσω σου θε να ‘χεις.

Είναι στο χέρι σου, εσύ να οδηγείς

να καθορίζεις μ’ όποιον τρόπο τη ζωή σου,

να επιλέγεις το νησί που θα βρεθείς

κι η Καλυψώ θε να μετρά τη δύναμή σου.

με επηρέασε πολύ στη γραφή 

έν' αγκάθι τρυπάει την καρδιά του αιώνα

κορμί που νοσηλεύεται με Φως

ενδύονται τα φεγγάρια

σε Δύσης πορφύρα

και ματώνονται...

μοιρολόι των Σειρήνων ο απόηχος

στο πέλαγος της Ψυχής σου Οδυσσέα

τρέφονται οι πληγές

στα βάθη του γητεύονται

σαν την Ιθάκη σου δεν άφησες ποτέ...

η Ιθάκη , ήταν ο σταθμός μου και η αφετηρία να ξεκινήσω το δικό μου ταξίδι από μικρή ,ήμουνα ένα παιδί γεμάτο τρέλα για παιχνίδι και ζωή ,όπως όλα σχεδόν τα παιδιά αυτής της ηλικίας αλλά ,πάντα αντιδραστικό και ανήσυχο σε ό, τι αφορούσε αυτά που άκουγε ή έβλεπε.. έγραφα καλές εκθέσεις με πολλή φαντασία και λέξεις όχι κοινότυπες αλλά «ψαγμένες» θα έλεγα

αφόρμηση από το ποίημα ''η πόλις'' του αγαπημένου ποιητή Κωνσταντίνου Π. Καβάφη

είπες ''θα πάγω δω σ'αυτή τη γης σ'αυτό τον ουρανό

δεν έχει άλλες θάλασσες καλύτερες να ταξιδέψω

κάθε μου μέρα είναι Φως ...ξάστερες χαραυγές

είν΄η καρδιά μου σ'αλλο τόπο ...ξένη, μια φοβέρα

ο Νους του Κόσμου μας, εδώ νοιώθει τη Λευτεριά

σ'αυτόν τον τόπο που ευωδι-ά θυμάρι κι αγιοκέρι

όπου το βλέμμα μου να στρέψω ...να σταθώ

μες το γαλάζιο τ'ουρανού ...μεθώ το μεσημέρι''

καινούριους τόπους σαν τους γνώρισες αλάργεψες

μία πληγή που μένει ...με αλμύρα θα κοιμάται

αυτή η γης σ'ακολουθεί ...με πόνο σημαδεύεται

μές τα στενά της δυο πεντόβολα, δυο χάδια ονειρεύεται

βυζαίνει Φως λευκότερο κι εκεί ...πάλι θυμάται

κι αν μακριά της θα βρεθείς ...πάντα θα στέκεσαι

περήφανο κι αντάξιο ένα παιδί δικό της

αν τη ζωή σου εσύ που διάλεξες ...πικράθηκες

δε φταίει αυτή ..αυτή σε γέννησε ,εσύ όμως ...εχάθης...

αργότερα στο Γυμνάσιο , άρχισα να γράφω τα πρώτα μου κείμενα, λέω κείμενα, γιατί ήταν οι δικές μου ανησυχίες και κοινωνικοί προβληματισμοί καταγεγραμμένοι (εφηβεία , γεγονότα του '74, Πολυτεχνείο, πραξικόπημα της Κύπρου). Στην επαρχία δεν υπήρχαν τα μέσα ενημέρωσης, ούτε καν ραδιόφωνο είχαμε στο σπίτι μας, το ενδιαφέρον και η περιέργεια , η διαίσθηση , το κλίμα γενικότερα, μιαν  οσμή στον αέρα που την ένοιωθες μέσα σου. Πάντα ήθελα να ρωτάω, να ψάχνω .... να μαθαίνω ό,τι με άγγιζε...

ΕΡΩΤΗΣΗ: Μέχρι  σήμερα δεν έχετε εκδώσει κάποια ποιητική συλλογή. Εάν εξαιρέσει κανείς τους οικονομικούς λόγους,  που όταν τους  προφασίζει ο ποιητής εγώ τουλάχιστον το αποδέχομαι, το κόστος είναι πράγματι υψηλό πολλές φορές, υπάρχουν άλλοι λόγοι; Δεν το βρίσκετε αναγκαίο; Γράφετε μόνο για εσάς και ορισμένους φίλους;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Πέραν των οικονομικών λόγων, θεωρώ ότι: το κλίμα στον συγκεκριμένο χώρο, δεν ήταν αυτό που περίμενα να είναι, για τους ανθρώπους της Τέχνης και δη της Ποίησης την οποία  θεωρώ ΙΕΡΗ καθ'όλα, το ήθος του ΠΟΙΗΤΗ είναι πολύ σημαντικό η Έπαρση , η προβολή , το θεαθήναι, η εμπορευματοποίηση, , η ανταγωνιστικότητα , οι «κλίκες-ομάδες» σε εισαγωγικά με απώθησαν από τον χώρο αυτόν... ένοιωθα πως δεν ανήκα. Έλαβα μέρος σε κάποιους ποιητικούς διαγωνισμούς της Θεσσαλονίκης με την παρότρυνση καλών φίλων πάντα. «Ήλθον , Είδον και Απήλθον» Θαυμάζω τους ανθρώπους της Τέχνης αλλά, δεν ανήκω σε όλα αυτά που ανέφερα παραπάνω... Ίσως δεν ήμουνα έτοιμη για όλο αυτό, ή δεν ένοιωθα  ποιήτρια, μπρος στο μεγαλείο όλων των μεγάλων μας και καταξιωμένων Ποιητών. Ο Διονύσιος Σολωμός με συγκινούσε πάρα πολύ με τη γλώσσα που χρησιμοποιούσε για την εποχή, όπως και  ο Ανδρέας Κάλβος, τον Ελύτη, Σεφέρη, Ρίτσο, Βάρναλη, Καρυωτάκη μελέτησα κατά κάποιον τρόπο πολύ αργότερα.. Όπως και τον Τάσο Λειβαδίτη

ΕΡΩΤΗΣΗ: Στο διαδίκτυο εάν κρίνουμε από την αποδοχή,  ο  ποιητικός σας λόγος  βρίσκει ανταπόκριση. Τι  αισθήματα σας γεμίζει; Πόσο η αποδοχή του κόσμου μπορεί να γίνει κινητήριος δύναμη για κάτι πιο ουσιαστικό μελλοντικά;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Από τη στιγμή που εκτίθεσαι ,γιατί νοιώθεις την ανάγκη να πεις και να μοιραστείς πράγματα με την ίδια αγωνία ή και λαχτάρα που ίσως έχουν και οι άλλοι.... κοινωνική αποδοχή.  Πριν λίγα χρόνια ανακάλυψα στο διαδίκτυο ,κάποιες ποιητικές σελίδες, όπου άρχισα να ανεβάζω τα γραπτά μου. Ήταν για μένα κάτι πρωτόγνωρο... η αποδοχή, τα σχόλια, το αγκάλιασμα γενικότερα, Διαπίστωνα μια κοινή αγωνία, μια επικοινωνία και μια επαφή με το άγνωστο, γιατί όλα ήταν άγνωστα για μένα, ακόμη και οι άνθρωποι, συν-πλέαμε στον ίδιο ωκεανό, άλλοτε ήρεμο άλλοτε άγριο.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Γράφω, γράφεις, γράφει. Γράφουμε πολλοί και εκδίδουμε πολλοί (άσχετα με την ….λιτότητα της τσέπης) Πόσοι όμως  πουλούν; Έχετε άποψη πάνω σε αυτό το θέμα; Εγώ πιστεύω ότι η ποίηση υπάρχει, πουλά, αλλά αγοράζεται από λίγους.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: θα συμφωνήσω μαζί σας πως η Ποίηση δεν είναι εμπορεύσιμη, είναι Χάρισμα, είναι δόσιμο, Μοίρασμα... είμαστε κομμάτια ενός παζλ που ενώνονται σε μια άλλη διάσταση του χρόνου.

Γράφουν πολλοί ,καθένας για τους δικούς του λόγους, η ποίηση είναι μέσα μας θεωρώ, ο καθένας μπορεί να γράψει, είναι η Ομορφιά της ψυχής μας που εξωτερικεύεται. Πιστεύω στον Άνθρωπο, στην Καλοσύνη , στον Κόσμο, μπορούμε όλοι μαζί να τον φτιάξουμε καλύτερο, να αγωνιστούμε μέσα από το δικό μας μετερίζι και να δώσουμε ό,τι καλύτερο έχουμε για να τον αλλάξουμε.

Το βιβλίο σήμερα περνάει κρίση. Ένα ΚΑΛΟ βιβλίο θα πρέπει να βρίσκεται σε άλλη κλίμακα θα έλεγα, αισθητικά, ποιοτικά και οικονομικά. Ο εξευτελισμός της «φθηνής πώλησης» νομίζω το μειώνει, το προσγειώνει. Κάτι που Αξίζει ακριβοπληρώνεται...τ έλος πάντων, είναι ένα θέμα που χρήζει ανάλυσης και αφορά τους εκδότες  και την  ποιότητας της έκδοσης. Κάποιος που πραγματικά ενδιαφέρεται, θα βρει τον τρόπο να αγοράσει ένα Καλό βιβλίο

ΕΡΩΤΗΣΗ: Οι ποιητές ζούνε την πραγματικότητα και βιώνουν τον παλμό της κοινωνίας; Μπορούν να αποδώσουν τελικά με στίχους το περιβάλλον τους. Ή γράφουν μάταια και όχι αναγκαία; Τι θα σας απέτρεπε από την ποιητική γραφή; Ποια δύναμη θα σας έλεγε σταμάτα και εσείς θα υπακούατε;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Όλα είναι Ποίηση ...όλα μπορούν να σου δώσουν θέμα, αρκεί να σταθείς... ν' αφεθείς, ν' αφουγκραστείς τον παλμό... Αυτός θα σου δώσει το έναυσμα να προχωρήσεις ...όλα ρέουν, κανείς και τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει κάποιον να νοιώσει, να γράψει, να εκφρασθεί... είναι ανάγκη , δε θα έγραφα κάτι με το ζόρι... βγαίνει μόνο του ,λες και κάποιος άλλος καθοδηγεί το μυαλό και το χέρι κείνη τη στιγμή, ο προφορικός λόγος γίνεται γραπτός, ο εσωτερικός εξωτερικεύεται...

Η Ποίηση είναι για μένα αυτό ακριβώς : ο εσωτερικός μας λόγος που βγαίνει έξω να φωνάξει, να παίξει, να ουρλιάξει, να σπαράξει, να χαρεί, να ερωτευθεί να κλάψει.... σαν ένα μικρό παιδί, που εκφράζεται μέσα απ' τα παιχνίδια του, διδάσκει και διδάσκεται, γκρεμίζει και χτίζει.... σκάβοντας τα νοήματα των λέξεων... εποικοδομώντας τη γνώση, με πόνο την κάθε φορά να προσεγγίσει το ανέγγιχτο.

Η μεγάλη λατρεία μου είναι η φιλοσοφία, η μελέτη της  Ελληνικής γλώσσας και ο Ελληνικός Διαλογισμός με έχουν  επηρεάσει πάρα πολύ τα τελευταία χρόνια ,σαν σκέψη και σα γραφή.... όλα συνδέονται  περίεργα και θα έλεγα ότι βρήκα εκεί το Νόημα... προσπαθώντας 'ολα όσα σκέφτομαι και πράττω να τα μεταφέρω στη σημερινή πραγματικότητα (ένας τρόπος να εξηγώ τα δικά μου ανεξήγητα κομμάτια)

Ερχόμαστε και φεύγουμε σαν  άνεμος...

κόκκοι άμμου στην έρημο της ζωής

μια στιγμή στο Χρόνο

η πορεία μας στο εΔώ είναι για ν'Ανεβούμε εκεί όπου ανήκουμε

σαν φύσημα πνοής

ζωή και θάνατος =ΕΝΑ

ο Φόβος του θανάτου αρχέγονος

ΑΕΙΦΟΡΙΑ

στον κυματοθραύστη της καρδιάς

αραξοβόλησε η Αργώ

Ψυχή μου..

θεραπενίς..

ιώδιο κι αλμύρα ξεχασμένη...

στα Αιγαιοπελαγίτικα λιμενάρια

συνέλεξα τους χτύπους της

με βότσαλα ζευγαρωμένα Φως..

όταν τα κύματα των αισθήσεων

αφρίζουν στο γιαλό

πάλλεται η μέρα άνοιξη

Αει-φορία άπλετη..

ευφραίνοντας το βλέμμα μας

στων οριζόντων

τις γιορτές...φ.κ 04_09_2011

αυτό που οι αρχαίοι Έλληνες μέσα από τα Μυστήρια κατάφεραν ν' αναγάγουν το θάνατο σε Οίστρο Ζωής

Μουσείον Λόγου

Π.......η κίνηση του ''ως πνοή λόγου''

Ο...ο οποίος τώρα ενεχυριάζεται ή εγκλωβίζεται

Λ.....σε ορισμένο χώρο ως Λόγος ....υγρός εμφανιζόμενος σε κοιλότητα

Υ....ή χάραγμα...

Φ...που έρχεται τώρα στο Φως...

Ν...και παραμένει

Ι... επί του ιστού....δηλαδή της δοκού τυ αργαλειού

επί του οποίου βαθμιαίως σχηματίζεται

Α.... ο αίνος δλδ άσμα..δλδ ωδή....

είναι το περιεχόμενο της Πολύμνιας

(αυτό αποκαλύπτει η λέξις ΠΟΛΥΦΝΙΑ Η ΠΟΛΥΜΝΙΑ)

{(Ιστορία γενέσεως της Ελληνικής γλώσσας

Η.Λ.Τσατσόμοιρος (σελίδα 80 -81)}

ΠΟΛΥ_Φ_ΝΙΑ

κρεμάστηκα στις ίνες των ήχων σου

η άβυσσος χάσκει απάνω μας..

δεν τη φοβάμαι...

βούτηξα δις στο θάνατο και αναδύθηκε

Φως

''ποιος ορέγεται τώρα την κάθαρση''

η ηλακάτη της ψυχής μαζεύει τα ρήματα

ενέργεια και κίνηση..

στα ίστια ελοχεύει η πνοή..

έλκει τους κεραυνούς σου

Ζεύει την ορμή του Ποιητή

δύσπλαστος πηλός ο αίνος

επωάζεται στη Χοάνη και εκτοξεύει νήματα

ράβονται με ιδιαιτερότητα Πνεύματος

ηχούν με την Παρούσα Απουσία τους

απορρίπτουν

τις ωδές που συνέθεσες πριν ακόμη νοιώσουν

πως ο Θάνατος μας αφορά ΟΛΟΥΣ

ΝΕΜΕΣΙΣ

γυρνάει πίσω ο χρόνος

δένει τα κορδόνια του...

στο παραγκώνι του Ύπνου αφήνεται

για μια στιγμή

αντάρτης στα δεδομένα μας

με τα φυσεκλίκια του γεμάτα

της Χαρμολύπης μας μπαρούτι

οι κάνες του

στραμμένες ίσια στο κούτελο

με τα σταφύλια της οργής τρυγημένα βάναυσα

μεθυσμένος καπνός και θάνατος

η γλύκα του...

ακόμη τραγανή στον ουρανίσκο

βασανίζει της Νέμεσης Μορφή

το κύκνειο άσμα συρρικνώνεται

με χαλινάρι ο καιρός

τον πήχυ χαρακώνει...

ΕΡΩΤΗΣΗ: μές τις παλάμες μας κουβάρι  ο καιρός

ψηλά τα χέρια μας αλύγιστα στο φως

ψηλά θωρεί η ψυχή για κει φτεροκοπάει          

  είναι στίχοι σας από ένα σπουδαίο για μένα ποίημα.

Πόσο κα Κουφογάζου ψηλά μπορεί να πετάξει η ψυχή του ανθρώπου; Εξαιρείται ο θάνατος .

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Νους, Ψυχή και Πνεύμα

είμαστε κομμάτι του Σύμπαντος, Ουσία και Ενέργεια του Όλου.....

αλληλένδετοι που αλληλεπιδρούν και υφίστανται

Όταν ο άνθρωπος απελευθερωθεί από τις φοβίες του θα πετάξει η Ψυχή του λεύτερη ,

όπως αναφέρει κι ο Νίκος Καζαντζάκης στην ασκητική του

η καλλιέργεια του φόβου κάνει τον άνθρωπο δέσμιο των παθών, περιορίζει την ενέργεια ή και την εξαφανίζει εγκλωβίζοντας τη Σκέψη του

η μελέτη των αρχαίων μας φιλοσόφων θεωρώ ότι, μας οδηγεί σε άλλα μονοπάτια διαπλάτυνσης της Σκέψης...

η Πλατωνική σπηλιά έχει να διδάξει πολλά ,

αρκεί να στεκόμαστε στα σημαινόμενα των πραγμάτων παρά στα σημαίνοντα.

Θα ήθελα να κλείσω με μια φράση του Γιάννη Υφαντή που είχα την τύχη να τον γνωρίσω από κοντά

<<οι ποιητές δεν είναι πολλοί, οι ποιητές είναι ΕΝΑΣ και το όνομά του ΚΑΝΕΝΑΣ>>

σας ευχαριστώ πολύ