Δύο ποιήματα του Θανάση Γιαμπιτζάκη

Χθες βράδυ σαν ξεκίναγε και ο τελευταίος μήνας

το κρύο στροβιλίζοντας στα μέρη της Αθήνας

φώτα που τόσο θάμπωναν, «παγώνια» που γελούσαν

με αγάπη δεν μιλήσανε για τα παιδιά της πείνας.

Καρδιά μου, τα Χριστούγεννα θα ‘ρθουν και θα τα ζήσεις

όμως κακία κι απονιά δε θα την ξεδιαλύσεις

Πάρε ποτήρι και κρασί, φτιάξε ουρανό δικό σου,

γιατί ουρανό αληθινό ίσως δε θα αντικρίσεις.

+++

Ο άνεμος πνέει γλυκός στην πατρίδα

τα πλοία να φύγουν παλεύουν για μέρες

το φως σαν χαθεί θ΄ απομείνει η ελπίδα

για θρέψε τις σκέψεις και ας έρθουν οι ξέρες.

Τα πλοία να φύγουν παλεύουν για μέρες

φωτιά από το σκότος καπνίζουνε πέρα

για θρέψε τις σκέψεις και ας έρθουν οι ξέρες.

Θεέ μου βοήθα να κρύψω την μέρα.