ΝΟΜΙΜΟΣ ΧΩΡΙΣΜΟΣ

Προσπαθούσαμε να κρατήσουμε το καλοκαίρι με τα κοντομάνικα

Πίσω όμως από κάθε πέτρα που πλήγωνε το σώμα

οι δικοί σου άνθρωποι παραμόνευαν τη στιγμή

Ψύχρανε ο Σεπτέμβρης απότομα κι ερημώσανε οι ακτές

Στην πόλη τα πρώτα σημάδια να ξεδιαλέγουν τη μοναξιά

σα να κατάλαβε ότι τη λαχτάρισες πια

Ο «αυτοκράτορας» παίζει συνεχώς με το πρόσωπο του πατέρα

κι έμαθε επιτέλους ν’ αποθέτει τα χνάρια της εγκράτειας

Το ξημέρωμα μιας εποχής χωρίς ομοιοκαταληξία και ρυθμό

ανώφελης να εκλογικεύσει το βαθύ κοίταγμα

στα μάτια που ανοιγοκλείνουν βιαστικά να κρύψουν τις διαμαντένιες

υποσχέσεις μιας νέας προσπάθειας

Αναστατωμένα σεντόνια, οπωσδήποτε η αρχή του τέλους