Ο πόλεμος με τα ζώα μου

Όταν οι αρθρώσεις θωρακίζουνε

θυμό και κίνηση στα οστά μου

απλώνω τα χέρια ανοίγομαι

στον κίνδυνο να υπάρχω

τρέφεται άνεμο η ουρά

ανάμεσα στα πόδια

και μια παλιά ισορροπία

– τη θυμάμαι –

χτυπά στις πέτρες

και σηκώνεται

πιο μαλακή στο βάρος της

 τα ζώα

με κρατούν

δεμένη

στο ένστικτο τους

 τρέμω γρυλίζω σαν σκυλί

στην πόρτα του σφαγείου

και αμολιέται η μύτη μου

υγρή για λίγο αίμα

η νοστιμιά αναπάντεχη

η έλξη φρέσκια

μέχρι να γίνει ο θάνατος

ένα ξερό υφάδι

κι όσο κι αν γλείφω απαλά

η γλώσσα να πετρώνει

 χαϊδεύω ακόμη

ανθούς στο λαιμό μου

περιβόλια αντίστροφα

στη δύναμη των φόνων.