Δέν εἴμαστε ἐμεῖς τά πεινασμένα παιδιά
δέ στερηθήκαμε τό ψωμί τό λαμπριάτικο ροῦχο
μά χάσαμε τή χόβολη στό τζάκι
τή συλλογισμένη ρυτίδα τοῦ παπποῦ
καί τή σιωπή τοῦ πατρικοῦ
πού δώσαμε γιά ἀντιπαροχή
Ἕνα πηγάδι ὅμως σκούζει ἀκόμα στά θεμέλια
κι ὁ σκύλος δέν ἀλυχτά στό περιβόλι
ὅταν κακός διαβάτης βασκαίνει τό ἔχει μας
Αὐλές δέν ἔχουμε
μέ ἀσβεστωμένους γκαζοτενεκέδες
– βασιλικό καί ντάλιες -
κι ἡ ἀλαφροσκΐωτη γιαγιά μου
πού ἔβλεπε τά ξωτικά στό λαδοφάναρο
πέθανε πέρυσι
λησμονημένη ἀπό ἐγγόνια μετανάστες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου