Από την ΠΕΜΠΤΗ ΝΥΧΤΑ

Μια πέτρα άγρια από σιωπή

Χτυπούσε το παράθυρο της μνήμης του

μέρα μεσημέρι.

Άνοιγε τα παντζούρια αυτός

έξω έγερνε το κεφάλι

η πέτρα σίγουρη για καβγά

σήκωνε τα μανίκια.

Έτοιμος από καιρό.

Άναψε το φώς

τράβηξε τις κουρτίνες.