Από την ΠΡΩΤΗ ΝΥΧΤΑ

Πάνθηρας

από κορμί σε κορμί

τινάζεται η νύχτα.

Ένα κλαδί

σπασμένο

ό,τι απομένει το πρωί.

*

Η επίμονη μνήμη κρυμμένη

σε τόσα υλικά περίφραξης

πάσχουσα

δυο τρείς κομμένες λαμαρίνες

σύρματα, γλάστρες σπασμένες

χώμα νωπό, παγωμένα σίδερα

να ζεσταθεί πασχίζει, χώνεται ανάμεσα

πάσχουσα

ταΐζει τα σκυλιά της εικόνες

μισομαγειρεμένες.

Η επίμονη μνήμη περπατά με δυσκολία

ισιώνει τα μαλλιά της με τα χέρια της

μουσκεύει ψωμί, το μοιράζει

συλλαβίζοντας ακατάληπτα

στο φράχτη δένει το άλογό της.

Η επίμονη μνήμη

πρόσφυγας είναι

σε λάθος πατρίδα.